Güneş ışıklarının sıcaklığını yüzümde hissettim ve ayağa kalkıp perdeleri kapattım homurdanarak.
Oda şimdi loştu.
’’Colin.Neredesin?’’
Sesim sadece yatak ve perdenin olduğu boş odada yankılanmıştı.Yerimden doğruldum hızlıca koştum.Boş odaları aradım.Yoktu.Bağırdım,ağladım yere kapandım.Dizlerimi karnıma çekip bağırdım.Gitmişti.Uyku mahmurluğumu alan üzerimdeki şok ve gözlerimi yakan gözyaşları ile odadaki eşyaları saymazsak yapayalnız oturuyor çocukmuşum gibi ağlıyordum.Boğazıma kitlenen yumruyu yutkunursam kaybolucakmış gibi ınatla yutmaya çalışıyor diğer yandan hızlıca içinde olduğum duruma inanmadığım için başımı sallıyor kabullenemiyordum.Onu kaybetmiştim.Biliyor hissediyordum.Onu şimdiden özlemiş, dayanılmaz yokluğuna alışmayı düşünmek dahi istemiyordum.Bu ev ikimizindi.Evet nihayet ikimizin bir evi olmuştu.Huzurlu bir ortam birkaç eşya...Şimdi huzurum gitmiş geriye eşyalar kalmıştı.Onu bulmak umuduyla çöktüğüm yerden doğrulmuş teker teker odalara yöneliyor sanki her an çıkıp gelecek
’’Buradayım.Endişelenme.’’diye kollarıyla beni sarmalayacakmışcasına aranıyordum.Yoktu.Gitmişti.Neden gitmiş olacağını düşünmeden sadece gitmiş olduğuna takıntılı hale gelmiş kendimi yatağa atmıştım.Nedenini kabul etmesem de bu anın geleceğını hep biliyordum.Bizim gücümüzün yetmeyeceğı bir karardı bu.Konsey tarafından alınan bir karar.