Beyaz örtüyle kaplı dağlar, soğuk rüzgarlarla dans ederken, küçük bir köyde yaşayan Mehdi, ailesi için soğuğa karşı bir meydan okuma savaşı başlamıştı. Mehdi, eşi Emine ve üç çocuğuyla birlikte köydeki eski, ahşap evlerinde kışa hazırlık yapmışlardı. Ancak bu yılın kışı, geçmiş yıllardan daha zorlu ve acımasız görünüyordu.

Köy, karla kaplı yollar nedeniyle diğer yerleşim birimlerinden izole olmuştu. Elektrik kesintileri sıklaşmış, yakıtları tükenmek üzereydi ve yiyecek stokları azalmıştı. Mehdi, ailesini sıcak tutmak ve açlıktan korumak için elinden gelenin en iyisini yapmaya çalışıyordu.

Her sabah erken saatlerde kalkar, karlı yolları küreklerle temizlerdi. Ayazın içinde titreyen elleriyle odunları keser, sobayı yakar ve evin içini ısıtmaya çalışırdı. Emine ise küçük bir mutfakta, elleri buz kesen soğukta yemek yapmaya çabalıyordu. Ancak yiyecek malzemeleri tükenmiş, köydeki dükkanlar da kapanmıştı.

Bir gün, Mehdi köydeki diğer ailelere yardım teklif etmeye karar verdi. Köylüler bir araya gelip bir Kolektif ağı oluşturdu. Yiyecek, odun ve diğer ihtiyaçlar paylaşılmaya başlandı. Mehdi’nin çocukları, diğer çocuklarla bir araya gelip kar topu oyunlarıyla kışın zorluklarına meydan okuyarak bir neşe ve umut kaynağı oldular.

Zamanla, köylüler birbirlerine destek olmanın kıymetini anladılar. Zorlu kış, ailenin dayanışma içinde büyümesine ve köy halkının birbirine daha çok bağlanmasına neden oldu. Kışın ortasında, güneş tekrar yüzünü gösterdiğinde, köydeki insanlar, birlikte yaşadıkları zorlu günleri hatırlayarak daha güçlü bir topluluk olmuşlardı.

Mehdi ailesi için bu kış, sadece soğuk bir mevsim değil, aynı zamanda dayanışma, sevgi ve umudun birbirine kenetlendiği bir zaman dilimiydi.