"Ve kendisine "Yazarım" diyen, kendisiyle
aynı stanta bulunduğum bir şahıs, kendisinin önünü kapatıyorum gerekçesiyle beni kovma küstahlığı’nda bile bulundu. Kendisine gerçekten çok üzüldüm."

Bu, dükkanının önüne araba park edilmesine dükkanının önü kapanır diye karşı çıkan esnaf tipolojisine benzemiş, ki esnaf haklı da, sizin kitap standında yaşadığınız hazin tabi, öyle ya yazar esnaf değil ki

Yine
"Şan, şöhret, ün, para, pul gelir geçer ama kalite değişmez.
Ticari yönünüzü pazarcık yaparak kullanmanız faydanıza olur. Çünkü sanat bunu kaldırmaz. Eğer bu yanlışa düşecek olursak; sağlığın, eğitimin, ekonominin içini boşalttığımız gibi, sanatın da içini boşaltmış oluruz." demişsiniz ki haklısınız

Birden anımsadım
"Hababam Sınıfı öğrencileri Semra Hoca’ya aşk mektupları yazarlar. Semra
Hoca öğretmenler odasında müdürle konuşup öğrencileri şikâyet eder. Ve öğrencilerin
kovulmasını ister. Müdür, Semra Hoca’ya haklı olduğunu söyler ve daha hafif
cezalarla geçiştirmek ister. Semra Hoca: “Ne diyorsun sen Müdür Bey! Hepsi
kovulacak!” der. Müdür: “Deli misin kızım sen, sonra ben ne yaparım, zaten işler
kesat.” der. Semra Hoca: “Burası ticarethane değil Müdür Bey, okul.” der. Müdür:
“Okul ama bu okul kaç parayla dönüyor biliyor musunuz?” der."

Bir defasında öğrenciyi okuldan kovmak isteyen ve kabahatin duyulduğu takdirde okulun uğrayacağı zararı anımsatan müdüre ben tüccar değil eğitimciyim diyen Mahmut hoca karakteri akla gelebilir

Aslında yazar da bu ruha sahip olmalı bir yerde
Fakat öyle bir devirdeyiz, eğitimciler o kıymet ölçüsüne sahip değil ki yazar da ne gezer
Yazar, Gönül Yazar makamında çalıyor artık

Nihayet hocam
Yüreğinize, emeğinize, kaleminize, kelamınıza bereket
Selam ve saygılarımla.

Kitap konusunda kendim de gördüğüm çoğu husus var .

Nacizane izninle paylaşıyım şair.

İlk önce kitap düşüncesiyle 20 yıl önce yola çıkmış ve adım adım zorlu mücadelelerce sonra kitap için özgüvenim geldi.

Yayınevleri kar etmeyecekleri ,para kazanmayacakları şaire , onun elektronik postadan gönderdiği dosyaya bakmaz.

Bu durum ülkenin en büyük 10 yayın evinde geçerli.

Ben İş Bankası gibi bu seviyedeki yayınevlerine dosyamı gönderdim .

Ama inceleme olanağına dahi bulduklarını sanmam.

Yazmak , bir şeyler üretmek bana daha kolay geldi.

Hayallerimiz ,kitap fuarlarındaki okuyucu ile bulaşma düşünceleri bizler için hemen hemen imkansız.

Çünkü ülkede kitap okuma oranı hangi düzeyde olduğu ortada.

İnsanların kitaba verilen paraya enayilik gözüyle bakmalarından dolayıdır ki yazma düşüncem biraz dalgalansa da bugünlere geldi.

Yayınevlerinden kabul almak mesele, kitabın yayın süreci daha mesele.

Genel Yayın Yönetmeninin kaprisleriyle uğraşmaktan ,kitap kapağı ,önsöz derken hatta teşekkürler bölümleri aşırı stres.

Benim kitabıma gelen yorumlarsa ülkenin geldiği nokta gibi.

Üst düzey insanlardan övgü dizileri ,tebrik yağmurları alırken sıradan daha kitabı okumamış insanlar ,hatta sahte hesaplar dahi kitabın tanıtıldığı yayınevinin sosyal medya hesabına olmadık ağır laflar sizin moralinizle oynamak ve ötesi durumlar benim için tam bir kaos gibiydi.

Kitabı eleştirmek o kadar kolay olmamalı.

Hele ki benim gibi hiç olmamış kelimeler , romansal akıcı bakış açılı uzun şiirlerse tabi ki de.

İnsanların kitap yazarına para verdikleri köle gözüyle bakmaları ,her türlü eleştiriyi çekmek zorundaymışız gibi olması benim ayranımı kabartan haller.

Benim gibi hayattayken ölmeden insanlara ,aileye bir şeyler bırakma çabasındaki nice insana sayısız saldırılar oldu ve yayınevi hep sessiz kaldı.

O yüzden Türkiye gibi ülkede kitap yazmak alenen suç gibi.

Hele ki maddi bir beklentiniz yoksa o zaman rahatsız biraz.

Batı hatta Japonya gibi üst elit seviye ülkelerde hatta 1800'lü yılların Rusya'sında Tolstoylar nasıl doğmuşsa gerekçe basit.

Devlet teşviki yani.

Ama bizler yayınevlerin vahşi duygularının insafına kalmış adı yazar olanlarız.

Biraz düşünce panoraması yapmak istedim ki bizim gibi yeni yeni yayıncılığa adım atmış şairlerin biraz da sesi olmak düşüncesindeyim.

Umudumuz az ama hayallerimiz haladır sonsuz.

Teşekkürler paylaşım için...