ve hayat devam ediyordu. kalbim hızla atıyordu. nefes alıyordum veriyordum. ama yaşayan bir cesettim kimse bilmiyordu. belki bilmek istemiyordu. ve hatta belki bilmemeliydi.

insanın acıları en çok kendine anlamlıdır. işte bu yüzden çok acır. param olmasa sokakta kalırım. halimi anlatacak kimsem olmaz. hatta yargılarlar. işte bu çok büyük bir korku insan hayatında.

gerçekten sen işsiz kalmışsan bundan bana ne. git yeni bir iş bul çalış. bu kadar kolay.. bu kadar kolay mı gerçekten?

Rabbim taşıyamayacağın yükü vermez derler. ama korkularım hala dinmiyor..

o kadar kötü davranıldım ki zamanla kendimi sevemez oldum. inandım öylece bu karalamalara. hak ettim sandım. ama bir tarafım hep isyan etti. kötülük yoktu ki kalbimde, neydi suçum anlayamadım.

çok ağladım. anlamlandıramadım bu nefreti. kendimi cezalandırıyordum. bu insanlara o şansı verdiğim için belki.

nefret niye? anlayışsızlığımız ne diye? hadi cevap ver! bekliyorum, durma anlat! şu yüzden de! diyemezsin! senin niyetin kötü, dile getiremezsin!