KÝTAP
MÜZÝK
ATÖLYE
ÖÐRETMENÝM CANIM BENÝM!
ÖÐRETMENÝM CANIM BENÝM!
“Öðretmenler 15 saat çalýþýyor. Memurlar 49 saat! Haksýzlýk deðil mi?” diyen baþbakanýmýz vardý bir zamanlar. Þimdi cumhurbaþkanýmýz.
Eðitimin, öðretmenlerin özlük haklarýnýn paramparça edildiði, ekonomik olarak imamlardan bile geride maaþ alan eðitim çalýþanlarýnýn olduðu, asil öðretmen atamalarýnýn yeterli olmadýðý, vekaleten öðretmenlik görevlendirmelerinin zirve yaptýðý, okullara mescid açýldýðý, anaokullarýna bile imam atamak isteyenlerin cirit attýðý, mantar biter gibi Ýmam Hatip okullarýnýn açýldýðý, matematik ve Fen derslerinin bitirildiði, dua ile fasulye yetiþtirildiði, kýbleyi gösteren seccadelerin ödül aldýðý bir yüzyýlda yaþýyoruz.
Kutsal meslek olarak anlatýlan öðretmenliðin, “bir harf için kýrk yýl köle olma hesaplarýnýn yapýldýðý” bir meslek olarak laf salatalarýna kurban edildiði bir devirde yaþýyoruz.
Türkiye Yüzyýlý” adý verilen gelecek yüzyýl içinde, o günleri yaþayacak bu günün çocuklarýný neyin beklediðini kestirmek mümkün deðil.
Aþaðýdaki yazýyý on bir yýl önce yazmýþtým. Birçok kiþi yazýmý paylaþýrken kendisi yazmýþ gibi altýna imzasýný attý.
Kýsacasý, bizim yakada bir deðiþiklik yok, Dünyada çok.
Red Kit ayný Red kit deðil! Dalton Kardeþler her yerdeler! Hidayete erdiler!
**
DEVLETÝ SÖMÜREN ÖÐRETMENLER
Ben Þuayip ODABAÞI.
Tam on yýl Batman’da çalýþtým.
Hiç piþman deðilim.
Öldürülmüþ arkadaþlarýmý gördüm.
Korkudan çýldýrmýþ öðretmen eþlerini gördüm.
Yarasalarla, akreplerle odamý paylaþtým.
Açlýðýmý bastýrmaya çalýþtým, yenebilecek her þeyle.
Lastik pabuçla tükettiðim yollarýn sonunda, ayakkabýlarýmý deðiþtirdiðimi kimseye fark ettirmedim.
Kapýmýn önündeki ayakkabýlarýmýn içine býrakýlan tehdit yazýlarýný, kendimden baþka kimseye okutmadým.
Her sabah bütün çocuklarý kendi çocuklarýmla bir gördüm, sýnýfýn içinde.
Sýnýfý ýsýtmak için çocuklarla birlikte, otomobil lastiði yuvarladým.
Kar suyu dolu ayakkabýsýyla, sýnýfýn kapýsýna dayanan çocuðun gözlerindeki yalvarmayý bir ben gördüm.
Ben eskittim, bütün mendillerimi çocuklarýn yüzünde.
Eski çoraplarýmý yeniden yeni yaptým minik ayaklarda.
Dilencisi oldum okulumun, çocuklara giysi saðlamak için bütün ülkemin tanýdýðý birisi oldum çýktým.
Kitaplar aldým, maaþýmdan taksitlerini öderken zorlandýðým. Çocuklar okusun diye.
Hiç gocunmadým.
Hiç gücenmedim.
*
Gecelerimi hep diðer gecelere ekledim.
Ömrümü eskittim.
On yýlýmý tükettim, Siirt’te, Batman’da.
Babasýnýfý (Anasýnýfý) öðretmenliði yaptým.
Tam beþ yýl tek baþýma, 135 öðrenciyi okuttum.
Hiç okuma yazma bilmeyen öðrenci býrakmadým.
Sabah dört, öðleden sonra dört saat ders yaptým. Toplam sekiz saat ders yaptým
Deftere altý saat yazdým.
Nasýl çalýþýyorsun?
Bu çocuklara nasýl sahip çýkýyorsun?
Ne yiyip ne içiyorsun? Nerede yatýyorsun?
Hiç kimse sormadý.
Ödül almadým.
Takdir edilmedim.
Bir gün geç gittim diye, (okul daha açýlmamýþ, dersler baþlamamýþtý) ceza bile aldým Batman’da. Ýlçe Milli Eðitimden bir kiþi bile, “2 bin km. yolu geldin ya! Hoþ geldin” demedi diyemedi.
Hiç gocunmadým.
Hiç gücenmedim.
*
Sevgi saygý gördüm halktan.
Yaþadýðým yerdeki insanlardan, her gün ödül aldým.
Omzumu öpen Berivan Nine’den sevgi ödülüm var.
“Öretmenim sen hoþ geldin” diyen öðrencilerimden gülücük ödülüm bakidir.
Daha ne ödüller…
Deli Halil, ödülümü gazete kâðýdýna sarýp getirdi hep. Tandýr ekmeðinin buðusunda buldum, mutluluðun kokusunu.
Ýlkokuldan ilk defa kýzlara diploma verdiðimde,” Güneydoðu Rektörü” gibi gördüm kendimi vicdanýmda.
Kendi ödülümü, hep kendim verdim.
Kimseye hissettirmedim.
Hiç gocunmadým.
Hiç gücenmedim.
*
Yirmi yýl köylerde çalýþtým.
Adým “Köy Öðretmeni” olarak tescillendi.
Dünyaya hep, “Sevgi Penceresinden” baktým.
Cehennemde uyumak içinde hep yorganýmý hazýr ettim.
Bu Dünya’da üstüme hep yaðmur yaðdý da!
Gelir diye fermaným,” Hep boynumda urgan ile yattým.”
Serdengeçti felsefesiyle bu günlere geldim.
Hiç gocunmadým.
Hiç gücenmedim
*
Çalýþtýðým günlerin hesabýný hiç yapmadým.
1 saat, 2 saat,10 saat,15 saat.
Geceleri de çalýþtým çok kez.
Bir hesabým olmadý hiç.
Baþbakan benim adýma hesaplamýþ.
Meðerse ben, “haftada 15 saat çalýþýyormuþum”
Durdum.
Düþündüm.
Aynaya baktým.
Kalbimi yokladým.
Çok rahatým ben ya!
Bu hesabýn yapýlýþýna, söyleniþine; Öðretmenliðin deðersizleþtirilmesine,
Çok gücendim çok!
Çok alýndým çok!
Baþbakanýn öðretmeni de gücenmiþ midir acaba?
*
Öðretmenler!
Kendinize gelin. Çok para alýyorsunuz. Yan gelip yatýyorsunuz. Maaþýnýzýn yarýsýný lütfen iade ediniz.
Ya da haftada 168+2 saat çalýþýnýz.
Kazancýnýzý helal ettiriniz.
Bizler; “Devleti sömüren öðretmenlermiþiz” meðerse.
Gücendirmeyin baþbakanýmýzý.
Ben; çok darýldým çok!
Barýþacak diye beklemeyin.
Þuayip ODABAÞI
26.05.2012 yazýldýðý tarih.
YORUMLAR
Henüz yorum yapýlmamýþ.
