Vanilya

• 3 Kasım 2023 Cuma 16:16:43

Cuma sabahı, saat dokuzu on altı geçe ofisten içeri girdim.

Şirket tüm binayı açık ofis haline getirdiğinden beri kendime ait bir masam yok. Ya masayı önceden rezerve ediyorum, ya sabah boş bulduğum yere ilişiyorum. Bir iki kere rezerve etmiştim, ama sonradan bunu tekrarlamaya üşendim. Zaten sevdiğim yere nedense pek oturan da yok. Belki sevilmeyen bir şefin yanıbaşı olduğu içindir. Adam benim müdürüm olmadığından benim için hava hoş. Oturduğum yerden ormanlarla kaplı tepeler, az ilerideki tenis kortları, o kortlardaki hala tek elli backhand’i beceremeyen bayan gözüküyor. Ama daha önemlisi ekranlarım gelen geçenin bakışlarından uzak.

Ofisten içeri bakıyorum, hala kimse gözükmüyor. Tüm masalar boş. Saatimi pas geçip, zamanı ve tarihi cep telefonumdan kontrol ediyorum: Cuma günündeyim, Cumartesi değil. Saat sabahın dokuz on yedisi (olmuş), gecenin değil. Rüyada değilim. Virüs desen o üç yıl önceydi. Ajandaya göre bugün toplantı da yok. O zaman neredeler?

Yerime geçiyorum. Evet doğru yerdeyim, duvarlarda Raytheon’un ilanlarını ve tanıtım filmlerini gösterenler ekranlar hala aktif. Hatta tepelerindeki kameradan yüz tanıyıp, oradan geçen kişiye uygun yayın yapmayı sürdürüyorlar. Daha bir tanesi asansör çıkışı ‘Uzun tatillere gitmekten korkmayın; şirket bilgisayarını oradalarda kaybetmekten korkun’ diyordu. Nereden biliyor şerefsiz benim her sene üçer haftalık tatiller aldığımı?

Bilgisayarı açıyorum. Resmi chat kanalında tanıdığım kimse online değil. Belki de duyurusunu es geçtiğim bir tatil günündeyim diye düşünüyorum ama şirket ajandası bugünün gayet sıradan bir iş günü olduğunu söylüyor.

En yakınımdaki mutfağa gidiyor, kendime çamurun hallicesi bir kahve yapıyorum. Kahveyi içerken aklıma geliyor; daha önce de böyle bir durumla karşılaşmış ve o zaman kar yüzünden ofisin kapatıldığını farketmemiştim. Şimdi Kasım’ın ilk gününde kar fırtınası da olmayacağına göre durum bu da değil. Ayrıca şirketin chat’i niye boş? İnsanlar evlerinde kalsalar oradan işe bağlanırlar.

Acaba şirket mi iflas etti de ben bilmiyorum? Ya da üçüncü dünya savaşı mı çıktı? Haberlere bakıyorum, dünya yerli yerinde. Mısır üç hafta sonra Gazze’ye olan sınır kapısını açmış ama sadece yabancılarla yaralıların geçişine izin veriyormuş. Tamam, standart haber işte. Kendi adımı google’luyorum... İşte ben. Eyaletteki seçmen kaydım bile burada. Beyaz ırktanmışım, herhangi bir partiye bağlı değilmişim, aferin, adresimi de koymuşsunuz. Annemin kızlık soyadı var mı? Tüh, o atlanmış. Ama işin öztinde bu dünyada ben de varım. O zaman ofiste niye kimse yok?

Öğleye kadar boş boş oturuyorum. İş gelmiyor hiç bir yerden. İşsizlikten aklıma okuduğum tüm bilim kurgu romanlarından olası senaryoları getirip onların birinden birinin içinde olup olmadığımı kontrol ediyorum. Bazılarını test etmek imkansız... Mesela King’in Langoliers’ındaki gibi silinecek bir gerçeklikte hapis kalmış olabilirim. Az sonra dev küreler pencereden gördüğüm her şeyi, içinde bulunduğum binayı ve yaşadığım evreni dahil alıp, yutup yiyecekler. En azından etrafımdaki dünya King’inki kadar ölü değil. Şirketin ilerisindeki yoldan arabalar geçiyor. Kürelerden bir iz yok. Ya da Others’daki ben ölüp hayalet olmuşum. Yaşayanları görmüyormuşum, onlar da beni görmüyormuş. Bunu nasıl test edebilirim? Kapıdaki güvenlik görevlisi de mi hayaletti? Niye olmasın, filmdeki bahçıvan da ölüydü. Ama binayı çevreleyen sis yok. Uzak tepeler ışıl ışıl. Bir başka olasılık da birinin yarattığı bir hayal ürünü karaktermişim de o şu anda bilgisayarda oyun oynadığı için beni burada unutmuş. Yazar olacak kaytarıcı karakter girmiş World of Warcraft’ta bir şatoya, ejdarhaları keserken hikayesinde beni ofise getirip, orada bırakmış. Olamaz mı?