Ormanın birinde kibirli bir söğüt ağacı varmış... İhtişamı, büyüsü akıl almazmış...
Allah vergisi güzelliği kıskandırırmış her bitkiyi...
Gölgesinde, yazları insanlar uyurmuş sakince...
Sağlamlığı demir direk gibiymiş...
Ne yazık ki kendini çok beğeniyormuş...

Bütün ağaçlar, fırtınalar estiği zaman yerinden oynarmış ama bu sarsılmazmış... Ve kibirlenirmiş "Bana yine bir şey olmadı..." diye...

Gün geçtikçe çevresindeki ağaçları şiddetli fırtınalar tek tek devirmiş... Ormanda az denecek kadar ağaç kalmış... Yine de arkadaşlarının can vermesine üzülmüyormuş... Hatta yüzlerce ağacın içinden kendi güzelliğinin ortaya çıkmasına bile seviniyormuş...

Bir gün ormanda yangın çıkmış ve geriye kalan bir miktar ağaçla birlikte o da telef olmuş...

Yakar... Fırtına yıkmaz, yangın yakar... Tabiattaki her gücün bir zaafı vardır...
İnsanoğlu da böyledir işte... Mutlaka zayıf bir yönü çıkar... Nice fırtınalara kafa tutar da bir yangında kül olur...

İbrahim Halil MANTIOĞLU