İnsanın hayatı neye bağlıdır? İnsan neden yaşar? Bunu sorunca aklıma iki şey geldi. Biri Lev Tolstoy ’un "İnsan Ne İle Yaşar" adlı meşhur romanı, diğeri ise yıllar evvel kaleme aldığım bir manzumenin bir mısrası. İşte tam da şöyleydi; "İnsan nasıl çıldırmaz, ölmek için yaşar da..."
Ama bugün asıl düşünmek istediğim şey ölüm... İnsan neden ölür? Nasıl ölür? Nerede, ne zaman, ne şekilde, kiminle... Soruların ardı arkası kesilmiyor. Efendimizin bir Hadis-i Şerifi var; “Bütün zevkleri kökünden yok eden ölümü çokça hatırlayınız!” (Tirmizî). Başka bir nasda ise şunlar ifade edilmiştir; "Ölmeden önce ölünüz." Evet, insan dünyanın bu coğrafyasında yaşayınca ölümü çokça hatırlıyor. Hatta çokça işitiyor, çokça görüyor ve belki de çokça tadıyor.
Zaten tüm dünya son birkaç asırdır ölümden ölüme koşmuyor mu? Doğu Türkistan Çin işkencelerine katlanmak zorunda bırakılıyor. Keşmir’in başı Hindistan ile, Moro’nun ki Filipinler ile, Arakan’ın ki Myanmar ile, Ahıska’nın ki Gürcistan ile, Batı Trakya’nın ki Yunanistan ile, ve dahi Kırım’ın ki Rusya ile belada değil mi? Daha dün Avrupa’nın göbeğinde Sırp Militerler tarafından Boşnaklar doğranmadı mı? Suriye’de ve Yemen’de anneler ağlamadı mı? Irak ve Afganistan ABD işgalinde can çekişmedi mi? Hem de tüm dünyanın gözleri önünde, sebepsiz yere!..
Ama dün, ansızın bütün bir insanlık öldü. Sirenler çalmadan çamura battı vicdanlar. Dinlerden kanunlara, anlaşmalardan tüzüklere hepsi tek tek lanetlenmiş bir kavmin hırsı yüzünden çiğnendi... Evet dün işgalci ve siyonist İsrailliler yıllardır abluka altında tuttukları Gazze’de bir hastaneyi acımasızca bombaladılar. Hastaneyi! Yüzlerce çocuk, yüzlerce masum insan şehit oldu ve dünya sustu! O masumlarla birlikte insanlık da öldü, vicdanlar da öldü, devletler de öldü. Sen de öldün, ben de öldüm. Sadece ağlayacak kimsemiz kalmadığı için farkında değiliz. Ama ben; açıp yüreğimin sancağını, çıkıp dünyanın tepesine (şu aciz cüssemle) haykırıyorum işte: EY ADEMOĞULLARI, DÜN O HASTANEDE SADECE FİLİSTİNLİLER ÖLMEDİ. DÜN O HASTANEDE HEPİMİZ ÖLDÜK!