HAYATI YAŞAMAK.
Yorgunluk hayata dair en afilli eylemdir. Gün bayrağını hayatın kalesine çektiği an başlar hareket. "Yaşıyorsam savaşmaya üşünmem" pankartları asılır gönül burçlarına. Koşturu kostümleri giyilir ve beden adımlar atar zamana. Arada nefes almak için verilir mola. Yudumlanır çaylar ve dinlenir ruh, bu çok şükür söylemidir hayata... "Çok şükür bu günde var’dım, demek ki dibine kadar yoruldum, zirveye kadar yaşadım!" -
Hayat bu kadar basit bir şeydi işte. Yaptıklarımız, yapmak istediklerimiz, özlediklerimiz, pişman olduklarımız, onardıklarımız, onaramadıklarımız... Hepsi basit, minicik şeylerdi ama ulaşamadıkça, çözemedikçe, yenemedikçe bize kocaman geliyordu. Kitlelerin sevgisi, para,ün, güç... Hiçbiri, hiçbiri bedel olamıyordu, özlemini çektiğimiz o şey her ne idiyse... Sevildiğini bilmek, bir vicdan rahatlığı, bir tabak pilav, bir sağlıklı nefes... Hayat bu işte; basit, küçük bir hadise... -