RAHATI KAÇAN AĞAÇ

Tanıdığım bir ağaç var
Etlik bağlarına yakın
Saadetin adini bile duymamış
Allah’ın isine bakin

Geceyi gündüzü biliyor
Dört mevsimi, rüzgarı, kari

Melih Cevdet ANDAY

*
AŞKIN GÜCÜ

Etlik bağları yakınlarında oturan bir tanıdığım var. Ot mu desem, odun mu? Kalas desem, daha doğru olur. Mutluluktan haberi yok. Ona teğet bile geçmemiş. Allah herkese nasip eder aslında ama nedense ona bir nebzesi nasip olmamış.

Görmüyor mu geceyi gündüzü! Hayat tek düze değil. Mevsim mevsim değişir. Her mevsimin ayrı bir tadı vardır. Onda her gün yirmi dört saat gece, her mevsim yağmur fırtına bora… Güneşi hiç görmemiş mübarek! Ondan nefret ediyor. Bütün gördüğü bildiği ışık kaynağı ay… Ay ışığına meftun ama karanlıkla da arası çok iyi. Uzun lafın kısası, bu adam kara cahilin biri! Eline bir kitap alıp okumamış. İyilikten, güzellikten, sevgiden aşktan zerre kadar anlamıyor. O zifiri karanlıktan çıkmayı hiç istemiyor.

Ona bir kitap vermek istiyorum. Hiç hoşlanmaz, hatta rahatsız olur ama zorlayacağım okuması için. Bir aşk romanı vereceğim mesela. Okusun da görsün bakalım aşk nasıl bir duyguymuş! Aşkı azıcık da olsa anlasın da ondan sonra bakalım eskisi gibi kalabilecek mi!

Aşkı öğrenen kuru bir ağaç bile hemen önüne gelen ilk baharda yeşermeye, ardından gelin gibi çiçeklenmeye başlar. Onda bir sevinç, bir neşe… Keyfine değme gitsin! Yirmi dört saati gündüz oluverir. Hayran hayran seyretmeye koyulur gün doğumlarını ve batımlarını. Hayattan zevk almaya başlar.

Ah aşk! Nelere kadirdir o!

Onur BİLGE