O alparslan bendim 🙂 usta cok kavga ettik... çocuk aklı...

Abi ve kardeşi ile mahallede bos arsa vardı. Engin kardeşi cetin abisi yaşlarımız 14 arası ben mors bilirim o üçgen. Bazı arkaslar yuvarlak cember yapardı.
Başladık oyuna 1 birer az yutulalım diğe sonra 5. 10. 15 cepler ufalmaya başladı.
Ben ise poşet doldurmanın peşindegim en zon birer mistekleri kaldı

Dedim olmaz akşam oldu karnım aç. Elleri öpülesi Anneler bağıyor çabuk eve bak, baban geliyor. Tmm geliyoruz.

Biz hala devam neyse cetin engin benim peşinde. Ben olmaz diğince başladı kavga cetin önden saldıyor ellerimiz kenetli güçüm yetiyor ama engin arkada taş elinde.

Mistek poşedi montumun cepinde cıt cıtlı RAhmetli Annem almıştı. Hüzünlendim şimdi... Ona üç nokta...Aşk o değerini bilemedik...


Rahmetti görmüş olun ne yapyon sen diğince ben yerde cetin üste dön babam dön. Engin taşı yanıma salladı Allahtan değmedi. Bizide o arada ayırdılar.

Hale devam eder Dostluğumuz.

Usta hem ağlattın beni hem güldürdün.

Yüreğine emeğine sağlık. Bir tık mükembel bir hikaye.

Güne altın gibi parlamış...
Bir emekti...

Hakan... tarafından 6.10.2023 01:09:54 zamanında düzenlenmiştir.

Hakan... tarafından 6.10.2023 01:11:35 zamanında düzenlenmiştir.

Çocukken hiç misket oynamadım ben.
Fakat içine bakardım hep.
İçleri çok güzeldi büyüleyici.
Şimdiki çocukların elinde tabletleri var.
Zamanla her şey ne kadar da değişti değil mi?..
Belki de, yıllar sonra tablet çocukların yerini başkaları alacak.
Şimdiki zamanın çocukları da tarihe karışacak.
Tıpkı bizlerin tarih olduğu gibi.

__Kutlarım değerli kalem bu güzel yazınız için ,sevgiler saygılar...

Ne diyelim hocam aynen yazdığın gibi oldu kutluyorum çalışmanızı ve sizi

Ne diyelim hocam aynen yazdığın gibi oldu kutluyorum çalışmanızı ve sizi

Muhteşem!..Kutluyorum.Sağlıcakla.Saygıyla.

Güzel yazılmış bir yazı olmuş. Okura samimi davet veriyor. Çocukluk oyunlarımız ya bu zamanki yetişkinliğimizle sanal alem iletişim bilişimimiz. Yazınız bu zamanı düşündürdü. Kaç yıldır internet edebiyat sitelerine üye ve yazı yazarım. Ahmet Zeytinci gibi aşina olduğum isimlerle karşılaşırım. Sanal alem bir gölge oyununda gibi gölgede/karanlıkta ışık misali bir görünür bir görünmeyiz. Bir nevide sanal körebe oyunu gibi gelir. Bana. Ve yazıdaki karakter gibi her severinde misket alır gibi yazı yazarım ama çoğunlukla ütülürüm. Silik kalırım. Oyuna ve ortama aidiyet konusunda eksik kalırım. Halada nereye ait olduğumu tam bilemem. Bilemem. Güzel yazınız bana bu düşünceleri düşündürdü.

Keşke ütülselerdi miskette,
sobelenselerdi saklambaçta..

Şimdiki yenme ve galip olma arzusuyla oynadıkları ve yenilmeyi hiç hazmedemedikleri o ekranlarda hapsolmasaydı çocuklarımız.

Ne yazık ki gelişen teknoloji
ellerin altında bir tık kadar kolay olan hazırcılıkla hem tembelleştirdi hem de çocuk ruhlarını köleleştirdi.

Yine de onlar için elimizden geleni yaparız inşaallah.

Farkındalık adına paylaştığınız yazı güne yakıştı tebrik ederim emeğinize sağlık.

Hürmetle

Çocukluğumu hatırlattınız :)
Düzlük derdik, evler arasında geniş bir ara arsa vardı. İçinden yol geçiyordu. Orada toplanırdık tüm çocuklar.
Ne oynasak beraber oynardık.
Misketi erkek çocuklar oynardı geneli.
Ben de katılırdım oyunlarına.
Akrabaydık hepimiz alırlardı aralarına.
Sonra misketleri kaptırınca daha sen kızsın girme oyuna demeye başladılar :)
Bir iki almadılar oyuna. Ben de misketlerini bozdum. Dövmek için peşimden koştular. Ben hızlı koşardım, yetişemezdiler.
Köşe başına kadar koşup , köşeden dönüp bir de nanik yapmıştım.
Apartmanın çevresinden dolanıp eve gitmiştim.
Üç gün düzlüğe gidemedim. Sonra misket oynama hayalimi bıraktım.
Daha doğrusu farklı oynadım. Kendime misket alıp kızlar arasında oynadım. Ablam üterdi bizi de. Onu hiçbir oyunda kimse yenemezdi.

Elif V Mim tarafından 5.10.2023 05:11:29 zamanında düzenlenmiştir.

441 - O/NUR/dan

O yun oynayanın karnı acıkmaz
N e kadar çağrılsa oyundan çıkmaz
U yumak istemez koşmaktan bıkmaz
R uhunun gıdası hayat iksiri

Onur BİLGE

440 - O/NUR/dan

O günlerim nerde ninem nerede
N erde misketlerim annem nerede
U çurtmam nerede sinem nerede
R uhumdaki çocuk büyüyemedi

Onur BİLGE

439 - O/NUR/dan

O nlara gındık ve cillop diyorduk
N e çok alıyorduk ne seviyorduk
U tsak utulsak da seviniyorduk
R engârenk can alan ışıltılardı

Onur BİLGE

438 - O/NUR/dan

O zaman tek derdim bilyelerimdi
N asıl kazanırım gayelerimdi
U ğraşıp boş kalan da ellerimdi
R akibim büyüktü ben küçücüktüm

Onur BİLGE

Şimdikiler teknoloji çocuğu hocam. Ne bilsinler çelik-çomak , misket, aşık, saklambaç, ne bilsinler karpuz kabuğundan kağnı, çamurdan bilye yapmayı. Oynasak da, ütülsek de yine arkadaşlık kazanırdı.

O/NUR/dan

O günler gelir mi tekrar geriye
N ereye gitti o mazi nereye
U tuldu misketler hem kaç kereye
R üyamda müselles şıkır şıkır ses

Onur BİLGE

Misket oynayanlara ilk kez 12 yaşında, Kınalıada'da denk geldim. Oranın Alpaslan Abisi benim arkadaşımdı. İki kafadar daha bulmuş, üttükleri misketleri arkadaşımın evindeki kavanozlarda biriktiriyorlardı. Soramadım sonrasında o misketlere ne oldu diye? Bana birkaç tane vermişti. En kötü oynayana bile ütülürüm diye bir kere bile oynamadım onlarla. Üniversiteyi bitirip yüksek lisans için yurt dışına giderken hala masamdaki kalemliğimde duruyorlardı. Yıllar sonra geri döndüğümde odamı yerinde bulamadığım için misketlerin akibeti de benim için bilinmez oldu. Özetle, ütmedim, ütülmedim ama oynayanları, onların kavgalarını seyretmeyi hep sevdim. Saygilarimla.

Hiç beceremediğim şeylerden biri.
Biz başka oyunlar da oynardık.
Çocukluğumuzda bol bol oynadık sokakta.
Şimdiki çocuklar çok şanssız hakikaten.
Daha 1-2 yaşındaki çocuğun elinde telefon. Bildikleri tek o.
Sokağa çıkıp oynamak yok.
Çok güzel bir paylaşım. Yerini de hak ediyor. Var ol sevgili dost.

Selam ve saygılar.

Gındık derdik o senin misket dediğine.
En iyi gındağımıza da enek enek derdik.
Müsellesin köşelerine dikilen gındakları enekle vurup kazanmaktı tek düşüncemiz.
Sağ elimizin çıkıntıları nasır tutardı.
Kazandığımız da olurdu. Kaybettiğimizde.
Eve geldiğimizde azarlar işittiğimiz de olurdu, dayak yediğimiz de.
Her şeyi her şeyi Teknoloji bozdu.
En başta da internet.
Güzel bir konu, ama o günler acıyla dolu.
Biliyorum üslubunu tarzını sen mizahı seversin.
Acı da ancak bu kadar mizaha çevrilir.
Gönlüne kalemine sağlık kardeşim...

Keşke usta. Ama sokaklar eski sokaklar değil maalesef.

Yüreğinize kaleminize sağlık üstad.

Saygılarımla...