Beyinsel ipleri ateşe vermedikçe hiç kimse kendini keşfedemez Sevgili Metin. Fakat sen zaten o ipleri binlerce kez ateşte yakmışsın. Senin farkında burası. Sınır çizgin yok benim gibi. Burası insanın beynini budağı yer katman altı. Orada budar yukarıda sınırı yok edip beynin ana, merkezinin tanrı ve tanrısı olur. Çünkü zaten insan tanrının varlığından yaratılmıştır. Ups inanmayanlarda "Acaba ruhlarını nasıl var olduklarını düşünüyorlar" diyede düşünmüyor değilim. İkizlerime kalsa yüzlerce teori. Evde akıl fikir versin duvarlara sahip beyinsel dövüşçülerin ana, üst merkezinde oturuyorum. Böyle beyinsel dövüşçülerle olmaktan hallice mutluyum. Ki evde asla boşluk oluşmuyor. 🌍💎🙂🗽👁️🐉🐬


Beğenerek okudum beyinine hayranlığım zaten ortada.
Sevgilerimle Beyin Adamı


"Yüzyıllar boyunca ortaya çıkan bazı adamlar, yepyeni yollara doğru ilk adımları atmışlar, bunu yaparken de kendi vizyonlarından başka bir silaha sahip olmamışlardır. Amaçlar farklıdır ama hepsinin bir ortak noktası vardır. Atılan adım ilk adımdır, yol yeni bir yoldur, vizyon kimseden ödünç alınmış değildir ve bu kişilere tepki olarak da her zaman nefret yöneltilmiştir. Büyük yaratıcılar... düşünürler, sanatçılar, bilim insanları, mucitler... daima çağlarının insanlarına karşı tek başlarına durmuşlardır. Yeni çıkan her büyük fikre karşı gelinmiştir. Her yeni büyük icat kınanmış, lanetlenmiştir. Motor saçma bir şey olarak karşılanmış, uçak imkânsız diye düşünülmüştür. Mekanik dokuma tezgâhı kötü bir icat sayılmıştır. Anestezi günah sayılmıştır. Ancak ödünç almadıkları vizyonlara sahip insanlar yine de yollarına devam etmişlerdir. Mücadele etmiş, acı çekmiş, bedel ödemişlerdir ama sonunda kazanmışlardır
"Hiçbir yaratıcı, kardeşlerine hizmet etmek düşüncesiyle harekete geçmiş değildir çünkü kardeşleri, onun sunduğu hediyeyi reddetmişlerdir ve o hediye, insanların hayatlarının ataletli rutinini mahvetmiştir. Bu kişinin tek gerçeği, kendi amacı olmuştur. Kendi gerçeği, onu kendi usulünde yapabilmesi, başarabilmesi. Bir senfoni, bir kitap, bir motor, bir felsefe, bir uçak ya da bir bina... Odur onun hayattaki amacı. Hayatı da odur. Yarattığı şeyi duyanlar, okuyanlar, işleyenler, inananlar, ona binip uçanlar ya da içinde yaşayanlar değildir onun için önemli olan. Mesele yaratılan şeydedir, onu kullananlarda değil. Yaratılan şeydir önemli olan; ondan yarar sağlayanlar değil. Yaratılan şey, o kişinin gerçeğine biçim vermiştir. O da kendi gerçeğini her şeyden ve herkesten üstün tutmuştur.

“O kişinin vizyonu, gücü ve cesareti, kendi ruhundan gelmektedir. Bir insanın ruhu kendi benliğidir. Bilinci dediğimiz kimliğidir. Düşünmesi, hissetmesi, yargılaması, eyleme geçmesi, hep egonun
fonksiyonlarıdır.

"Yaratıcılar benliksiz değildir. Güçlerinin bütün sırrı budur. O gücün kendine yeterli olması, kendiliğinden motive olup harekete
geçmesi, kendi kendini yaratması bundandır. Bir ilk amaç, bir enerji, bir hayat gücü, bir başlatıcı. Yaratıcılar hiçbir şeye ve hiç kimseye hizmet etmemişlerdir. Kendileri için yaşamışlardır.
"İnsanlığın şeref tacı olan şeyleri ancak kendileri için yaşamakla başarmışlardır. Başarının yapısı, doğası böyledir.
Insan ancak kendi zihniyle var olabilir. Dünyaya silahsız gelir. Tek silahı, kendi beynidir. Hayvanlar yiyeceklerini fiziksel güçleriyle bulurlar. İnsanın pençeleri, sivri tırnakları, boynuzları, büyük kas gücü yoktur. Yiyeceğini ya toprağa ekmek ya da avlamak zorundadır. Ekebilmek için bir düşünce sürecine ihtiyacı vardır. Avlamak için silahlara, dolayısıyla silah yapmaya ihtiyacı vardır ki o da bir düşünce sürecidir. Bu en basit gereklilikten en yüce dinsel soyutluğa kadar, tekerlekten gökdelene kadar, neysek ve neye sahipsek hepsi insanın bir tek niteliğinden doğmaktadır... o da mantıklı bir zihnin işlemesidir.
"Fakat zihin, bireyin sahip olduğu bir şeydir. Kolektif beyin diye bir şey yoktur. Kolektif düşünce diye bir şey de yoktur. Bir grup insanın vardığı anlaşma ya bir uzlaşma, ödün verme sürecidir ya da birçok bireysel düşüncenin bir ortalamasıdır. İkincil önem taşıyan bir şeydir. Birincil eylem... yani mantık yürütme süreci... bir tek kişinin tek başına yapması gereken bir şeydir. Yemekleri bir sürü insana paylaştırabiliriz ama kolektif bir midede sindiremeyiz. Hiç kimse kendi ciğerlerini, başkasının yerine solumak için kullanamaz. Hiç kimse kendi beynini, başka birinin yerine düşünmek için de kullanamaz. Vücudun ve ruhun bütün işlevleri bireysel ve özeldir. Paylaşılamazlar ve devredilemezler.
"Başka insanların düşüncelerini biz miras yoluyla alırız. Tekerlek
de miras
kalmıştır bize. Onu alır, araba yaparız. Derken araba değişir, otomobil olur. Otomobil de uçak olur. Ancak bu sürecin tamamında, bizim diğerlerinden aldığımız tek şey, onların düşüncelerinin ortaya
çıkardığı
son üründür. Eylem gücü, bu son ürünü alıp malzeme olarak kullanan, oradan bir sonraki adımı ortaya çıkaran yaratıcı güçtür.

Bu yaratıcı güç ne verilebilir ne de alınabilir. Paylaşılamaz
ve
ödünç
verilemez. Bir tek kişiye, bir bireye aittir. Yaratılan şey, yaratanın
mülküdür. İnsanlar birbirlerinden öğrenirler ama
öğrenmenin tümü
aslında yalnızca malzeme değiş tokuşudur. Hiç kimse bir başkasına düşünme kapasitesini veremez. Oysa o kapasite, bizim sağ kalmak
için tek gücümüzdür.
"Bu dünyada hiçbir şey insana hazır verilmiş değildir. Ihtiyacı olan her şeyi üretmesi gerekmektedir. İnsan burada kendini temel bir seçimle karşı karşıya bulur. Ancak iki yoldan birini seçerek sağ kalabileceğini görür. Ya kendi zihninin bağımsız çalışmalarıyla ya da başkalarının zihninden beslenen bir asalak olarak. Yaratıcı başlatır. Asalak ödünç alır. Yaratıcı doğa karşısında kendi başına dikilir. Asalak doğa karşısında hep bir aracıyı kullanır.
"Yaratıcının derdi doğayı fethetmektir. Asalağın derdi ise insanları fethetmektir.
"Yaratıcı, kendi işi için yaşar. Başka insanlara ihtiyacı yoktur. Birincil amacı, kendi içindedir. Asalak ikinci elçi olarak yaşar. Baş- kalarına ihtiyacı vardır. Başkaları onun baş amacı haline gelir."
"Yaratıcının temel ihtiyacı, bağımsızlıktır. Mantıklı zihin, herhangi bir zorlama altında çalışamaz. Kısıtlanamaz, feda edilemez, başka amaç ve düşüncelere boyun eğemez. Gerek işlerlikte, gerekse amaçta tam bir bağımsızlık ister. Bir yaratıcı için, insanlarla olan ilişkilerin tümü ikinci plandadır.
"İkinci elcinin temel ihtiyacı, beslenebilmek için diğer insan- larla olan bağlarını sağlamlaştırmaktır. İlişkileri birinci sıraya koyar. İnsanoğlunun başkalarına hizmet etmek için var olduğunu söyler. Kendini feda etmekten, hizmet ve yardım etmekten söz eder.
"Bu düşünce, insanın başkaları için yaşamasını, başkalarını ken- dinden daha ön plana almasını gerektiren bir doktrindir.
"Hiç kimse başkaları için yaşayamaz. Vücudunu paylaşamadığı gibi, ruhunu da paylaşamaz. Ama ikinci elci, yardım etmeyi bir sömürü silahı olarak kullanmakta, insanoğlunun ahlaki ilkelerini değiştirmektedir. Insanlara yaratıcıyı mahvetmenin bütün yolları
öğretilmektedir. Bağımlılığın bir erdem olduğu öğretilmektedir
insanlara.
"Başkaları için yaşamaya kalkışan kişi, bir bağımlıdır. Amaçları açısından bir asalaktır, hizmet ettiği kimseleri de asalak haline getirir. Bu ilişkiden doğabilecek tek şey, birlikte yozlaşmaktır. Kavram olarak imkânsız bir şeydir bu. Gerçek hayatta buna en yakın olan şey, başkalarına hizmet etmek için yaşayan kişidir ki o da köledir. Eğer fiziksel kölelik bile iğrenç bir kavram gibi gözüküyorsa, ruhsal kölelik bundan ne kadar daha iğrenç bir kavram olmalıdır! Savaşta ele geçirilen bir kölenin kendine göre bir gururu vardır. Karşı koymuştur ve içinde bulunduğu durumu kötü bir şey olarak görmektedir ama kendini kendi isteğiyle köle haline getiren, bunu sevgi uğruna yaptığını söyleyen adam, yaratıkların en aşağılığıdır. İnsanlığın onurunu düşürmekte, sevgi kavramını küçültmektedir. Hizmet, hayır ve yardım doktrininin altında yatan budur.
"İnsanlara en yüce erdemin, başarmak değil, vermek olduğu öğretilmiştir. Oysa insan yaratılmamış bir şeyi veremez. Yaratma, dağıtımdan önce gelmek zorundadır, yoksa dağıtılacak bir şey bulunamaz. Yaratıcının ihtiyaçları, ileride yararlanacak herkesin ihtiyacından önce gelmek zorundadır. Oysa bize, kendi üretmediği hediyeleri dağıtan adamı, o hediyeleri mümkün kılandan daha çok takdir etmek öğretilmiştir. Bir yardım, bir hayır olayını överiz. Bir başarı karşısında omuz silkip geçeriz.
"Insanlara ilk görevlerinin, başkalarının çektiği acıları dindirmek olduğu öğretilmiştir. Fakat acı çekmek bir hastalıktır. İnsanın karşısına böyle bir durum çıkarsa rahatlatmaya, yardım etmeye çalışır. Bunu en yüce erdem haline getirmek, acıları hayatın en önemli parçası haline getirmek demektir. Kişi erdemli olabilmek için başkalarının acı çektiğini görmek ister duruma düşmektedir. İşte hayırseverliğin yapısı budur. Yaratıcı olan kişi hastalıkla ilgilenmez, hayatla ilgilenir. Buna rağmen yaratıcıların çalışmaları sayesinde hastalıklar birer birer ortadan kalkmıştır. Insanın vücuduna ve ruhuna ait hastalıkların önüne geçilmiş, bu sayede acı çekilmesi de hayırseverlerin
dımseverlerin yapamayacağı kadar önlenmiştir.
"İnsana başkalarıyla aynı görüşte olmanın da bir erdem olduğu öğretilmiştir. Oysa yaratıcı, farklı görüşteki adamdır. İnsanlara akın- tıyla birlikte yüzmenin iyi olduğu söylenir. Yaratıcı ise akıntıya karşı yüzen adamdır. İnsanlara bir arada durmanın bir sevap olduğu öğretilir ama yaratıcı tek başına duran adamdır.
"İnsanlara 'ego'nun kötülükle eşanlamlı bir kelime olduğu öğretilir. Erdemin ideali, benliksizliktir. Oysa yaratıcı, salt anlamda benlikçi kişidir. Benliksiz kişi, düşünmeyen, hissetmeyen, yargılamayan, eyleme geçmeyen kişidir. Bunların hepsi benliğin fonksiyonlarıdır.
“Bu noktadaki tersine dönüş en korkuncudur. Konu çarpıtılmış, insana başka seçenek bırakılmamış, özgürlüğü yok edilmiştir. İyilik ve kötülük kutupları açısından iki kavram sunulmuştur ona. Biri bencillik, öbürü de hayırseverliktir. Bencilliğin anlamı, başkalarını kendisi için feda etmek olarak tarif edilmiştir. Hayırseverlik ise, kendini başkaları için feda etmektir, denilmiştir. Bu durumda insan her iki halde de diğer insanlara bağlanmış, kendisine iki acıdan birini çekmesi söylenmiştir. Ya başkalarının uğruna kendisi acı çekecektir ya da kendisi uğruna başkalarına acı çektirecektir. Sonunda insanoğlunun kendi acılarından zevk alması gerektiği de söylenince tuzak iyice kapatılmıştır. İnsan artık mazoşizmi kendi ideali olarak kabul etmek zorunda kalmıştır çünkü bunun karşısında ancak sadizm vardır. İnsanoğluna oynanan en sahtekârca oyun bu olmuştur. “Böylece bağımlılık ve acı çekme, hayatın esasları olarak göterilmiştir.
“Seçenekler kendini feda etmek ile tahakküm kurmak arasında değildir. Seçenekler bağımsızlık ile bağımlılık arasındadır. Yaratıcının kuralı ya da ikinci elcinin kuralıdır. Bu temel bir sorundur. Bir ölüm kalım sorunudur. Yaratıcının kuralı, insanlığın var olmasını sağlayan mantıksal zihnin ihtiyaçları üzerine kurulmuştur. İkinci elcinin kuralıysa, sağ kalmayı beceremeyecek insanların ihtiyaçlarına dayalıdır. İnsanın bağımsız egosundan doğan her şey iyidir. İnsanın insana bağımlılığından doğan her şey kötüdür.
"Bencil kişi, salt anlamda bakıldığında başkalarını feda eden kişi değildir. Başkalarını herhangi bir şekilde kullanma ihtiyacının üstüne çıkmış kişidir. Onun işlerliği, diğer insanların üzerinden değildir. Birincil anlamda onlarla ilgilenmemektedir. Amacı da düşüncesi de arzuları da enerjisinin kaynağı da hep onların dışındadır. Bir başka kişi için var olmakta değildir, kimseden de kendisi için var olmasını istememektedir. İnsanlar arasında oluşabilecek tek kardeşlik, tek karşılıklı saygı bu yolla olabilir
"Dereceler ve yetenekler değişebilir ama ana ilke her zaman ay- nıdır. Kişinin bağımsızlığının, inisiyatifinin ve işine duyduğu kişisel sevginin derecesi, onun bir çalışan olarak istidadını ve işinin değerini saptar. Bağımsızlık insani erdemlerin ve insanlık değerlerinin tek ölçüsüdür. İnsanın değeri kendinden gelir, başkaları için neler yapıp neler yapmadığından değil. Kişisel gururun yerini alabilecek hiçbir şey yoktur. Bağımsızlıktan başka da bir kişisel gurur standardı yoktur.
"Düzgün ilişkilerin tamamında, hiç kimsenin hiç kimseye feda edilmesi söz konusu değildir. Mimarın müşterilere ihtiyacı vardır ama kendi çalışmalarında onların isteklerine boyun eğmez. Onların da mimara ihtiyacı vardır ama evi ona sipariş etmeleri, sırf ona bir para vermek için değildir. İnsanlar yaptıkları işleri, özgür ortak ri- zayla, ortak ve karşılıklı çıkarları doğrultusunda değiş tokuş ederler, bunu ancak kişisel çıkarları birbirine uyuyorsa, her ikisi de bu değiş tokuşu istiyorsa yaparlar. İstemiyorlarsa, birbirleriyle iş yapmak zo- runda değildirler. Gidip başkalarını ararlar. Eşitler arasında ancak bu tür ilişki olabilir. Bunun dışındaki ilişkiler, efendi köle ilişkisidir, kurban cellat ilişkisidir.
"Hiçbir iş hiçbir zaman kolektif olarak yapılmamıştır, çoğunluk kararıyla yapılmamıştır. Her yaratıcı iş, bir tek bireyin düşüncesi rehberliğinde başarılmıştır. Bir mimar, binasını dikmek için pek çok sayıda insana gereksinim duyar ama onlardan, kendi tasarımına oy vermelerini istemez. Birlikte serbest bir anlaşmayla çalışırlar ve her
biri kendi işlevinde özgürdür. Mimar başkalarının ürettiği çeliği, camı, betonu kullanır ama o malzemeler, mimar gelip elini sürünceye kadar çelik, cam ve beton olarak kalırlar. Mimarın bunlarla yaptığı, kendi bireysel ürünüdür ve kendi bireysel mülküdür. İnsanlar arasında doğru dürüst işbirliğinin tek yolu budur.
"Dünya üzerindeki ilk hak, egonun hakkıdır. İnsanın ilk görevi kendine karşıdır. Ahlaki yasası, birinci amacını asla başka kimselere ki istediği, diğer insanlara birincil derecede bağımlı bir şey olmasın. Buna yaratıcı zihnin tümü dâhildir... Düşünüşü de çalışması da. Fakat buna bir gangsterin alanı dâhil olmadığı gibi, bir hayırseverin, bir
diktatörün alanı da dâhil değildir.
"Kişi tek başına düşünür, tek başına çalışır ama kişi tek başına... hırsızlık edemez, sömüremez, yönetemez. Soygun, sömürü ve yönetme için ona kurbanlar gerekir. Bunlar bağımlılığa işaret eden şeylerdir.
Hepsi ikinci elcinin alanına girer.
"İnsanları yönetenler benlikçi değildir. Onlar hiçbir şey yaratmazlar. Varlıklarını ancak başkaları kanalıyla sürdürürler. Onların amacı, yönettikleri kişilerde, onların köleleştirilmesinde yatar. Dilenci kadar bağımlıdırlar onlar da. Sosyal hizmet görevlisi kadar, haydut kadar bağımlıdırlar. Bağımlılığın türünün önemi yoktur.
"Ama insanlara bu ikinci elcileri... zorbaları, imparatorları, dikta- törleri... benlikçiliğin temsilcisi saymaları öğretilmiştir. Bu sahtekârlıkla birlikte insanların egoyu öldürmesi sağlanmıştır. Hem kendilerinde hem de başkalarında. Bu sahtekârlığın amacı, aslında yaratıcıları yok etmek ya da zincire vurmaktır. Bu ikisi de aynı şeydir.
"Tarihin başlangıcından bu yana, iki hasım her zaman karşı karşıyadır. Biri yaratıcı, diğeri de ikinci elcidir. İlk yaratıcı tekerleği etmiştir. icat ettiği anda, ilk ikinci elci buna tepki göstermiştir. O da hayırseverliği icat
"Yaratıcı, sürekli olarak inkâr edilmesine, saldırılar görmesine, eziyetlere uğramasına, sömürülmesine rağmen yoluna devam etmiş, bütün insanlığı da kendi enerjisiyle peşinden ilerletmiştir. İkinci elcinin bu sürece engeller çıkarmaktan başka katkısı yoktur. Bu kapışmanın bir başka adı daha vardır... Burada birey, kolektife, topluluğa karşıdır.
“Kolektifin, yani bir ırkın, bir sınıfın, bir devletin ortak çıkarı', insanları baskı altına alan her türlü zorbalık rejiminin altında yatan şeydir. Tarihteki her dehşet verici olay, bir hayır uğruna yapılmış gibi görünür. Bencil hareketlerin herhangi biri, hayırseverin döktüğü kanla ölçülebilecek bir zarar vermiş midir? Bunun suçu insa- noğlunun ikiyüzlülüğünde mi yatmaktadır, yoksa ilkenin yapısında mı? En korkunç kasaplar, genellikle en samimi, en içten inanmış olanlardır. Giyotinle ya da idam mangasıyla, kusursuz bir topluma ulaşacaklarına gerçekten inanmışlardır. Hiç kimse onların öldürme hakkını sorgulamamıştır çünkü besbelli hayırsever bir amaç uğruna öldürüyorlardır. İnsanların başka insanlar uğruna feda edilmesi doğal kabul edilmiştir. Aktörler değişmekte ama trajedinin akışı aynı kal- maktadır. Bir hümanist çıkar, insanlara ne kadar sevgi duyduğunu söyleyerek yola koyulur, sonunda bir kan denizine varır. İnsanlar bir şeyin iyi olabilmesi için bencillikten uzak olması gerektiğine inandığı sürece, bu böyle devam etmektedir ve edecektir. Bu durum, hayırseverin eylemine izin vermekte, kurbanları da buna dayanmak zorunda bırakmaktadır. Kolektivist hareketin liderleri kendileri için hiçbir şey istememektedirler ama bir de ortadaki sonuçlara bakın.
"Bir insanın diğer bir insana yapabileceği tek iyi şey, o kişiyle doğru dürüst bir ilişki kurabilmesi için tek yol... Elini çekmektir!"
"Şimdi bir de bireycilik ilkesi üzerine kurulmuş bir toplumun sonuçlarına bakalım. Burası. Bizim ülkemiz. İnsanlık tarihindeki en soylu ülke. En büyük başarıların, en büyük refahın, en büyük özgürlüklerin ülkesi. Bu ülke benlikten yoksun hizmete dayalı olarak kurulmamıştır. Feda etmeye, razı olmaya ya da herhangi bir hayır ilkesine dayalı olarak kurulmamıştır. Bireyin mutluluğu arama hakkı üzerine kurulmuştur. Kendi mutluluğunu. Başkasının değil. Özel, kişisel ve bencil bir amaç ama sonuçlara bakın. Kendi vicdanınıza
bakın.
"Bu eski bir çatışmadır. İnsanlar gerçeğe çok yaklaşmışlar fakat her seferinde olay tersine dönmüş, şu ya da bu uygarlığın
sonu gel-
miştir. Uygarlık, özel hayat toplumuna doğru ilerlemektir. Vahşinin tüm hayatı halka açıktır, aşiretinin kuralları tarafından yönetilir.
Uygarlık insanı insanlardan kurtarma sürecidir.
"Bugün, bizim günümüzde kolektivizm, ikinci elcinin, ikinci derecedeki adamın, o eski canavarın kuramı, tasmasını koparmış, başıboş koşturmaktadır. İnsanları daha önce görülmemiş bir zihin- sel ahlaksızlık düzeyine düşürmektedir. Emsaline rastlanmamış bir dehşet olayı haline gelmektedir. Her zihni zehirlemiştir. Avrupa'nın
çoğunu yutmuştur. Bizim ülkemizi de kuşatmaktadır.
"Ben mimarım. Bunların dayalı olduğu ilkelerden ortaya neler çıkacağını biliyorum? Kendime yaşama izni veremeyeceğim bir dünyaya doğru yaklaşıyoruz.
"Cortlandt'ı neden dinamitlediğimi artık biliyorsunuz.
"Ben tasarladım Cortlandt'ı. Size ben verdim. Ben yok ettim. "Yok ettim çünkü onun var olmasını seçmedim. Çifte cana- vardı o. Biçim olarak da anlam olarak da. Her ikisini de patlatmak zorundaydım. Biçimi, kendi yaratmadıkları ve yaratamayacakları şeyi düzeltme hakkını kendilerinde gören ikinci elciler tarafından bozulmuştu. Onlara bunu yapma hakkının verilmesi, binanın ha- yırsever amacının her türlü hakkın üstünde önem taşıdığı, benim buna karşı gelme hakkım olmadığı inancından kaynaklanıyordu. "Cortlandt'ı tasarlamayı kabul edişim, onu kendi tasarladığım gibi yapılmış görmek amacına yönelikti, başka hiçbir nedeni yoktu. Çalışmam karşılığında bu fiyatı istemiştim. Bu bana ödenmedi.
"Peter Keating'i suçlamıyorum. Çaresiz kaldı. İşverenlerle arasında bir anlaşma bulunmasına rağmen o anlaşmaya aldırış edilmedi. O anlaşmada kendisine, binanın projeye göre yapılacağı konusunda söz verilmişti. O söz tutulmadı. Bir insanın yaptığı işin dürüstlüğüne ve tutarlılığına saygı duyması, bunu korumaya çalışması, bugün muğ- lak, soyut, önemsiz bir şey olarak tanımlanıyor. Savcının bu sözleri söylediğini duydunuz. Neden bozulmuştu binanın biçimi? Hiçbir
nedeni yoktu. Böyle şeylerin hiçbir zaman nedeni olmaz. Ancak bir ikinci elcinin, başkasına ait bir şey üzerinde, maddi veya manevi bir şey üzerinde oynama hakkını kendinde görmesi olabilir. Kim izin verdi bunu yapmalarına? Düzinelerce yetkili arasında tek bir kişi bulamazsınız. Hiç kimsenin izin vermeye de durdurmaya da önem verdiği yoktu. Hiç kimse sorumlu değildi. Kimseden hesap sorulamaz. Tüm kolektif eylemlerin yapısı böyledir.
"Bana istediğim ve hakkım olan şey ödenmedi ama Cortlandt'ın sahipleri, kendi istedikleri şeyi benden aldılar. Onlar mümkün oldu- ğunca ucuza çıkarılmış bir yapı şeması istiyorlardı. Bunu istedikleri gibi yapabilecek başka hiç kimseyi bulamadılar. Ben yapabilirdim ve yaptım. Çalışmamın yararlarını aldılar, beni de bunu onlara he- diye olarak vermeye zorladılar ama/ben hayırsever değilim. Bu tür hediyeler vermem.
"Yoksulların, çaresizlerin evlerini yıktığım söylendi. Ben olmasam, bu yoksulların bu evlere zaten kavuşamayacakları unutuldu. Yoksullar için kaygılananlar, istedikleri yardımı sunabilmek için bu konularla hiç ilgilenmeyen birine, bana gelmek zorunda kaldılar. Gelecekte orada oturacak kiracıların yoksulluğu yüzünden, bu insanların benim çalışmam üzerinde hak sahibi olduğuna inanıldı. Onların ihtiyaçları, benim hayatım üzerinde hak sahibi olarak görüldü. Benden istenen her katkıyı sunmak görevim sayıldı. Bu da bugün dünyayı yutmakta olan ikinci elcinin düsturudur.
"Ben bugün, hayatımın tek bir dakikası üzerinde bile hiç kimsenin hakkı olmadığını söylemeye geldim. Enerjimin de. Başarılarımdan herhangi birinin de. Kim böyle bir iddiada bulunursa bulunsun, sayıları ne kadar kalabalık, ihtiyaçları ne kadar büyük olursa olsun. Buraya gelip başkaları için yaşamayan bir insan olduğumu söylemek istedim
Bunun söylenmesi gerekiyordu. Dünya bir fedakârlık âlemi içinde yok oluyor.

Buraya gelip kişinin dürüst ve yaratıcı ürünleri, her türlü hayırseverlik girişiminden daha önemlidir, demek istedim. Aranızda
bunu anlamayanlar, dünyayı mahvedenlerdir
"Buraya gelip kendi şartlarımı ortaya koymak istedim. Başka
şartlarla var olmak istemiyorum.
"İnsanlara karşı, bir tek sorumluluk dışında, başka hiçbir sorumluluk kabul etmiyorum. O sorumluluk, özgürlüklerine saygı göstermek, köle toplumuna katılmamaktı. Eğer ülkem artık var olmayacaksa, ona hapiste yatacağım on yılı sunabilirim. O on yıl boyunca, ülkemin eskiden nasıl bir yer olduğunu minnetle hatırlarım. Onun yerine gelen yeni düzende yaşamak ve çalışmak istemeyişim,
benim sadakatimdir.
"Gelmiş geçmiş tüm yaratıcılara, dinamitlediğim Cortlandt'tan sorumlu olan güçler tarafından acı çektirilmiş tüm yaratıcılara sadakatimdir. O kişilerin yapayalnız ve işkence içinde, inkârla, çaresizlikle, sömürüyle geçirmek zorunda kaldıkları her saate sadakatimdir. Dünyaya gelen, yaşayan, mücadele eden, başaramadan önce, tanınmamış bir kişi olarak ölen tüm yaratıcılara da sadakatimdir. Bedenen veya ruhen yok edilmiş her yaratıcıya sadakatimdir. Henry Cameron'a, Steven Mallory'ye, adının söylenmesini istemeyen ama şu anda bu kişiye sadakatimdir." 💎🌍🗽👁️🐉🐬👣

Merhaba güzel insan, iyisindir umarım ve iyi olmanı diliyorum.

Ufuk açan, köz karıştıran, kıvılcım çakan umut saçan ve fazlasıyla rahatsız edici :) yazının gölgesinde biraz seslice dinleneceğim müsaadenle


İnsanı konuşamayız hiçbir zaman…
İnsanın tarifini kaçınılmaz olarak gayri insani durumların bertarafı ve bunun lüzumuyla ilişkilendiririz.
İnsan diye başlayan her sesleniş mutlaka ondan biraz uzaklaşmış olacaktı bu kimi zaman yükselerek kimi zaman alçalarak…
Yükselmenin ve alçalmanın hududunuda yine insanın eylem-fayda
Sebep-sonuç için vardığı mutlakiyet belirleyecekti. Öyleyse her insanın mutlak bir yol ayrımı veyahut mutlak bir yol yanılgısı olmalı zira birini diğerinin aleyhinde bir eyleme yönlendiren şey eğer ahmakça bir avuntu değilse kasıtlı bir sevgisizlikle ( ben denen öznenin bencilliği veya biz denen zümrenin sömürüsü) ilişkilenmek zorundadır.

Burda bir parantez,
( Bağışlasınlar lütfen,
benim dır dir tır ekleriyle de bitse hiçbir cümlem tepeden bakmamakta belki onlar iç seslerin duyulduğuna delil yankılardır )

İnsanın kabahatlerini yine gayri ihtiyarı insanca bir tutumla ele alıyor insanlık ile tartıyor ve nihayet yine insanlık dışı bir alışveriş ile sürdürüyoruz.

Oysa ki insan yapısı itibariyle acizdir hatasız insan yok ise ki yok
o zaman kabahatlerinin niceliğide bir anlam taşımıyor. Sanırım insanın tek kabahati, hep birlikte avunmaya hep beraber sömürülmeye hep beraber..
Olgulara izin veren topluluk olma durumudur. Bunun en bariz delilide toplumdan biteviye sıyrılmak durumunda kalıp tükenmek pahasına onu yoğurma çabasında olan önder kişilikler değil midir? Bu durum tıpkı yoğurdu tutmaya kıvam olan onlarca yıl devam edegelen maya gibi gelir bana çok olanın varlık sebebi az olanı çoklayan ve daima içinde eser miktarda kalan bir aykırılık durumu

Sanat ne içindir sorusu yüzyıllarca konuşulmaya devam eder herhalde

Ama sanatçı sanırım yoğurdu yoğurt yapan mayasında ki eser miktarda ki aykırılık misali topluma rağmen toplum için bedel ödeyen onu çoklayan zenginleştiren kıymeti bilinirse kaymak bilinmez küf e dönen bir şahsiyet olsa gerek

Aslında yarım kaldı bu yazının yorumu :(
Ama
Çok uzattım bağışla

Selam ve sevgilerimle

İnsan ve insanlığı anlatan her çalışma güzeldir kutlarım hocam

Güne düsen değerli eseri yazan yürege selammsaygimla
Satır satır hece hece sanat, edebiyat ve toplumsal meselelere dair önemli bir başyapıt niteliğinde olmuşki yaziminiz maşallah dilemek istiyorum öncelikle. Sanatın toplumsal bir rol üstlenmesi ve sanatçının sorumluluğu hakkında derin bir düşüncelere sahipligi bağlamında Sanatın yalnızca güzellik ve estetik değil, aynı zamanda toplumun sorunlarına karşı bir tepki yöntemi olduğu asikardir.(günumuzde bundan eser yok orası ayrı bir husus)
Yazarlar ve şairlerin eserlerinde toplumsal eleştirilere ve sistemin sorgulanmasına katkıda bulunması gerekiyor ki bu her bireyin her kitlenin her devletin kaldıracağı durum değildir Nazım Hikmet ve Yaşar Kemal gibi Türk yazarlarından övgü ile bahsederken neden popüler şair yazar çıkmıyor içimizden çıkıyorsa da eh işte diyebilecegimiz kalitede ne yazar kaldı nede okuyucu..bu platformda yazdıklarımızı bile YAPAY ZEKA veya kopyala yapıştır ile yorum yaparak kimse kimseyi eleştiriden uzak ve BANANE-NEME LAZİM -DOSTLAR ALİSVERİSTE GORSUN ile bu sanat zaten bitmiş demektir İLK EMRİ OKU olan bir toplumun OKUMADAN YAPAY ZEKA İLE YORUM YAPMASİ yada yorummyazarken klasik abidik gubidik kelimelerle gecistirmesi kopy pastel yaparak güya saiir yazarın yanında olduğunu vs svsv kadar aciz olan bir şey varsa oda ceset halidir
Selam saygı dualrimla değerli üstad varolsun sağolsun hatta artsın cohgalsin siz gibi değerli üstadlar ...okumayi yazmayı eleştirmeyi eleştirilmesi özledik.
Anca bu şekilde anlarız birbirimiz yoksa aynı tas aynı hamam iki kelam yazana..hece bilmeyene kafiyeden anlamayana sanat yoksunu kişilere üstade/ üstad deriz dururuz
Saygimla

Değerli dost yazar;
Her seferinde toplumun hastalıklarını, yaralarını anlatmayı misyon edinerek edebi bir üslupla bu mekana biraz ışık tutarsınız. B,izi karanlığımızdan alıp çıkarmaya çalışırsınız; ama nafile... Çünkü kafamız almaz. İznımız yetmez. Bu ,mümkün değil; çünkü birhaberiz tarihten, edebiyattan, sanattan vs.
Sözünü ettiğiniz eserlerin varlığından dahi haberimiz yokken, entelektüel bir düzde ve akademik bir dille önümüze sunulmuş bu kıymetli makaleyi anlamadığımızdan, yorum da yapamamaktayız. Yapanlar da ya anlamadığından "saldırı" pozisyonuna geçer ya da "harika" deyip sıyrılır işin içinden. İşte paradoks burada yatmaktadır. Ancak bu benim olaya hakim olduğu anlamına da gelmesin isterim. Zira yazınızın kalite ve dil olarak da elit bir düzeyde olduğunu inkar edemeyiz.
Burada zemin bulamayan bu yazı keske bir seminer salonunda tartışılsa, konuşulsa. Dahasıe aydınlatıcılığı ve öğreticiliğiyle hakkında yazılsa sayfalarca...

Evet; sanat toplum içindir. Ki siz de angaje bir sanat insanı olarak yazdıklarınızla göstermektesiniz. Sorun, dediğim gibi, okuyanın anlama düzeyine erişememiş olması....

Çok teşekkür ederim, erdemli, yüce emeğe ve kocaman İnsan yüreğinize.
Baki saygılar, esenlikler olsun.

Tebrik ederim değerli yazarım.

Hep de olduğu üzere:


Muhteşem idi.


İçten selam saygımla

Yazar şair toplumun içinde doğar gelişir, sonra topluma görü olur kimisi kimisi nefes, kimisi yeni renk.
Sonra toplum gelişir sanat gelişir. Bu kısır döngü. Tek doğru yok

Romantik devrimciler de Marks yandaşları da sadece kendi hayatlarını kararttı. Nazım a haksızlık ediliyorsa o güzelim şiirlerini yanlış mekanda söylemesidir. Yaşar Kemal ince memedi karısının ısmarlaması ile yazmıştır.

Sanat ya da şiir her şeye rağmen bir şeyleri doğrultma öğretme yeri değil tamamen, biraz da gerçekten batan gemiye resim çizmektir.

Gaz odalarında yazılan son şiirler...

"bütün izmlerin
zulmün ve ihanetin
yancısı ideolojilerin
devlet başkanlarının
kendini zekâ küpü zannedenlerin
idamlık sabahların
felç olmuş fikirlerin
şiddeti meşrulaştıranların
açlığı ve sömürüyü rezilce yaşatanların
takma dişlerinde et birikmiş kellelerin
hepsinin alayının topunun

canı cehenneme!"



/ yüRekTen tarafından 3.10.2023 01:38:21 zamanında düzenlenmiştir.