Bir insanın duasının muhatabı olmak.

Onun verdiği iç huzur, hiçbir şey ile değişesi değil.

Dün bunu bir kere daha tecrübe ettim,
duada yer almaya vesile
olacak iyiliğe, aslında kendimizin ihtiyacı olduğunu ve onun akabinde alınan duanın huzurunu.

Hastanede röntgen sırası beklerken,
bir yaşlı teyze, giriş yaptırmadan geldiği için
"git kayıt yaptır" diye kapıdan döndürülünce teyzenin çaresizce sağa sola, bir de elinde ki kağıda mahsunca bakması dikkatimi çekti.
Belli ki okuma yazması yok ve halini de anlatamıyordu.

Sonucu almak için beklerken biraz izledim teyzeyi, bir kağıda bakıyor bir etrafa.
Kimseye bir şey de diyemiyor.
Yanına gittim
’Ver bakayım teyzecim’ diye barkodu aldım elinden.
Nereye sıra aldığını sordum, bilmiyor.
Barkodta bir bilgi yok.
’Böbreklerim ağrıyor kızım’ diyor sadece.
Görevliden rica ettim meğer teyzeyi ultrasona göndermişler.
Kıyamam bir gözü de âmâ.

O kadar mahsun bir duruşu var ki.
İşini hallettik, sıra aldıktan sonra teyzeye:
’Şuradaki kapılardan birinden sana seslenecekler teyze tamam mı ?’
diyerek ayrılırken kolumdan tuttu dua
etmeye başladı
"Namazlarımdan sonra dua edeceğim
sana hastalık gelmesin kızım
Allah’ım seni korusun.
Ben beyimi trafik kazasında kaybettim sana öyle yazılar yazmasın " dedi.
Ardı ardına Allah razı olsun
diye o kadar çok söyledi ki.

Kızımla göz göze geldik o an, gözlerim doldu.
Bu kadar çok duayı hak edecek ne yaptım ki diye düşündüm.
Altı üstü küçük bir yardım.

Demek ki duaya ihtiyacım vardı.
Belki de savulacak bir musibet vardı kaderde .
Kimbilir... bir kaza... belki de bir sıkıntı.
Onun imtihanı zor duruma düşmek ,
benim imtihanım da görmezden gelmemekti.
Anladım ki insan insana muhtaçtı
Hele ki de duasına.

Dün,
bütün gün teyzenin duaları yankılandı kulaklarımda.
Yüzümde tebessüm,
dilimde:
Amin teyzem amin, nidasıyla.

VESSELAM