Veresiye alışveriş yapmak büyük bir nimettir alan kişi için.Veren kişi içinse risktir bir bakıma esasen. Verdiği malın bedelini alamama riski vardır işin ucunda.

Ama geçmişte özellikle çok yaygın bir uygulama idi veresiye alışveriş yapmak.
Şimdilerde bayağı azaldı.
Nerede ise yok veresiye alışveriş.
Kimse kendini resmen garantiye almadan satış yapmıyor artık.
Veresiye vermek saflık, veresiyeyi ödemek salaklık sayılır bir hale geldi.

Halbuki veresiye güven demekti, itimat demekti, dayanışma demekti,yardımlaşma demekti...

İşte önce güveni öldürdü toplumda artan üretimsizlikten mütevellit yoksulluk. Sonra dayanışmayı bitirdi. Yakınlığı yok etti.

Daha sonra ise kaldırımda ellerimiz ceplerimizde, başımız önümüzde yürürken kredi kartını uzattı burnumuza.Sonra da başladı iliğimizi emmeye.

Şimdilerde ise mülkiyetsizleştirme projeleri, parasız toplum projeleri ya da dijital para ile alışveriş projeleri konuşulur oldu. Hatta pilot uygulamalarını duyuyoruz. Marketlerde kasiyer olmadan alışverişini nakitsiz ödeme ile tamamlayanların haberlerini TV’lerde ya da sosyal medyada görüyoruz. Zaten nakitsiz ödeme yapabiliyor idik ama nakit de yapabiliyor idik dilersek. Artık nakit ödemenin kabul edilmediği bir döneme adım atıyoruz…

Dijital kredin düşükse açlığa mahkum edilebilirsin…
Karbon ayak izin yüksekse seyahatin, alışverişin kısıtlanabilir…
Gidişat bu yönde maalesef.

Tek dünya devleti (güya Tanrı’nın Dünya Krallığı) vatandaşlığı adı altında, köleleşmiş, robotlaşmış, dijital kredisi ile kendi hayatından başkasını düşünmeyen, düşünemeyen, bencilleşmiş ve efendilerinin gözüne girerek kredisini yüksek tutma çabası içersinde her türlü köleliğe eyvallah çeken bireylerin oluşturduğu bir dünya toplumuna doğru adım adım itiliyoruz.

Dünya’yı dar edecekler insanoğluna…

Sarı öküzü kaptırdık maalesef…
O sarı öküzü vermeyecektik…