Kaç mevsimi eskittim bu gurbet elde.Elveda diyemeden sonbahar cümbüşüne kapılıp savrulan senelere.Kaç kez yoğun bakım ünitelerinde can çekişen anneme ve babama koştum .Gökyüzü boyunca hüznün göz yaşlarıyla cebelleşirken uçakların can kenarında.Kaç kez ölümlerden ölüm beğendim mayın tarlalarında çıplak ayaklarımla .Kaç kere ömürlerine ömür katmak istedim sevdiklerimin çaresizlik lime lime ederken ruhumu.Kaç kez doyasıya güldüm kahkahalarım gamzelerimden kayıp gitmeden .Kaç kez ağladım ele güne aldırmadan .Kaç kez gökkuşağı altında dilek tuttum nazlı nazlı yağan yağmur ertesi. Kaç kez erteledim kendim için sevdiğim şeyleri yapmayı.Kaç kez sevdiklerime seni seviyorum demeyi unuttum.Ya da dost bildiklerim kaç kez hançer sapladı kalbime kalbime.

-UNUTTUM-

Ahhh acımasız, zalim yıllar.Aslında yıllar değil bizim boşa kürek çektiğimiz şeyler acımasızdır.Boşuna kıymet verdiklerimiz değil midir zalim olan.Ama insan belli süre sonra bazı şeyleri önemsememesi gerektiğini anlıyor iş işten geçmiş olsa da .Oluruna bırakıyor çoğu şeyi.Kıymet verenlere daha çok zaman ayırıyor. Mecburiyetlerin onu ne kadar mutsuz ettiğini anlıyor. Kendine değer vermeyi öğreniyor hayat okulunda sınavdan geçerli not alamamış olsa da.

Zaman hiç birşeyin ilacı değil. İnsana en iyi gelen şey sevmektir, sevilmek, kıymetli olduğunu bilmek.Eee o zaman önce kendimizi severek ve kendimize değer vererek başlayalım her yeni güne .Şükürle, duayla açalım pencerelerimizi, kapılarımızı. Ayağımiza çelme taksalar da , sevgi dökelim parsel parsel o yollara .Bulaşıcı hastalık gibi yayılsın tüm evrene ki, hepimiz hisse sahibi olalım bitimsiz sevgiden.Yoksa kini kinle , öfkeyi öfke ile aşamayız. Empati sanatını ilke edinip gönül yapalım.Kalp kırmak Kabe’yi yıkmak gibidir.
Sevelim sevilelim şu üç günlük dünya kimseye kalmaz.






nagihan