Âh minel aşk!
Aşk, imandır.
İman Allah’a...
Görmeden...
Yürekten...
Ve dâr-ı kalp;
Medarı kalp,
Göz, yanıltıcıdır.
Azalardan bir azadır.
Gönle gölge düşürür.
Gölgeli gönül üşür.
Her/ilk gördüğüyle avunmak ister.
Önce reddeder çünkü fikreder.
Sonra dayanamaz anlamak ister.
Cazibesine yada baskısına kapılmıştır.
Anladım sanır ve sever
Sevdikçe bağlanır
Baglandıkça daha çok sever
Çoğu zaman celladını sever
O cellat gün gelir kişiyi
imanından eder
Aşkından eder
Rabbinden eder
Velhasılı kişi ne ederse
Kendi eder ve kendine eder

Bazen görmediğimiz kimselerden gelen yardımlar bizlere Hızır oluverir. Hakikaten onlar Hızır gibi gelir. Hiç ummadığınız anda en sıkıştığınız konularda sanki dersine çalışmışta gelmiş gibi karşınıza çıkıverir. İşte onlar sırf Allah rızasını kazanmak için yaşarken ölenlerdir. Onların sırrı öylesine billur camlara sıralanmıştır ki o aynalara bakanlar yalnızca hakikati farketmekle kalmazlar hakikatin özüne dair donatılırlar. Çocuklarını okula gönderirken hazırlayan bir anne gibidir onlar. Bütün o telaştan sonra giden giden ve onlar yalnız kalırlar. Geride kalırlar hep ama herşeyi onlar taşırlar. Hiç şikayet etmezler hallerini Allah’a. Ama kullar hadlerini aşarsa o başka. Merhametleri öylesine geniştir ki Allah onlara rakiptir. Öyle bir rakip ki onlar merhamet ile giriştikleri her iş ve oluşta adeta Rabbimiz "Ben daha merhametliyim" der ve o işi kendi görüverir. İşte onlar dişi olsun erkek olsunlar anne ruhlardır. Herşeyden önce onlar merhamet timsalidir. İşte bu kimseler sevgiyi en çok hakedenlerdir.

Hz. Hatice annemiz, annne ruhların en belirgin örneğidir. Düşünmek lazımdır Peygamber efendimiz onu neden kabul etmişti ve neden en çok onu methetmişti? Onda ki o eşsiz gönül dünyası ne idi nasıl idi?

Selam ve sevgilerimle
Tüm anne ruhlara
Gönülden şükranlarımla