Renklerin halis munis idi tanısı ve yalnızlığın tek tanrısı…
Aşka hicret biçen ölümsüz düşler ve mağduriyetin tınısı…
Bir öykümüz yoktu binlercesine haiz ve öldürdüğümüz kadar sonsuzluğa denk düşen zifiri karanlığın ihtimamla üstünü örttüğü yalan ve ziyan ve zulüm.
Mevsim geçiştiriyordu içindeki nemi de mademki zikrediyordu nasıl ki fikrine eşlik eden nemli gözleri bulutların ve zararda ziyan insan ve kelam, yaralı bedenler ölmeden giydikleri kefenle avunuyordu yaşadıkları kabir azabına çoktan nail olmuşlardı üstelik girmeden kabrine her biri kabul görmek adına saklı tuttukları sözüm ona masumiyetleri oysaki Araf idi artık yaşamın defteri kebri…
Bir sure.
Bir suret.
Bir hadis.
Hadiselere yol açan pürüzler ve işte gömülü kentler sömürülmüş vicdanlar…
Tutuşan eteklerinde zalimin kafir addedilen her ölü cümlenin yeniden doğacağının da müjdesini verirken hayat.
Kimse ama hiç kimse nasıl ki kazık kakmayacaktı bu cihana arz ettiği kadar varlığını talep bulmasa bile önemliydi işte her bir insan.
Kutsalın çağrısı.
Kul olmanın nazı niyazı.
Kölesi olmuşken nefsin…
Nefesini boş yere harcayan ölü neslin…
Bir gün doğumu ve güneş batımı.
Mevsim şaşkın Tanrı pişman yarattığına bunca insanı ve iman gücünde saklı iken her huzurlu vicdan ve işte yan batsa da gemi, kaptan sadıktı görevine ve kulvarında tekti kaptan köşkünde değil geminin kıçında ya da bir miço gibi su alan gemiyi boşaltırken elleriyle küreği aslında imandı kaptanın kürediği bir limana yol alırken boşluğa düştüğü kadar da hedefinden vazgeçmemişken…
Müspet ya da menfi…
Şaşkın doğa şaşkın beşer.
Meali ölüm mizacı yitim olsa bile hep yarınlardan medet ummaz mı insan?
Sözcükler bir dalgaya yol açan ve azgın okyanusun saltanatını süren fısıltılar saklı iken yorgun kollarında yalnızlığın tek hükmedene tapan her inançlı insan illa ki bulacaktı sabrının karşılığını…
Ümmeti yaratılmışlığın.
Umarsızlığında yaşamın.
Uykuda geçen zaman ve gözlerde saklı hüsran bir de mil çekmişken gözlerine şeytan, gördüğü her karabasandı zihnini meşgul eden ve masum bedenler mazlum yürekler kör topal eşlik ederken cihana kimse acıya zimmetli varsa yoksa kültür farkıydı dünün yiten kelamın nezdinde külyutmaz yetileri ile taşkınlık yapan hangi ihtiraslı beden ise şerh düşen kötülüğe…
Uyruğu yoktu işte hüznün.
Karabatak gibi bir batan bir çıkan.
Yerdeki çamur gibi basmasan dahi üstüne sıçrayan.
İnzivada geçmiş bir ömrün de çetelesini tutarken insan…
Döngü kırılmadan.
Zincirler eklenmeden olmuyordu işte yine de özgürlüktü ç/ağrısı insanların medet umdukları kadar birbirlerinden batağa saplanmış halde biten tükenen zamanın alarmı ne zaman çalacaktı sahi?
Güne konuşlu.
Geceye tutsak.
İçine düşülesi o tuzak…
Yaşamakla ölmek arasındaki o ince çizgi ve de…
Donuk suretler inançlı sureler ve iman gücüne sıkı sıkı sarılı insanlar az da olsa seçkin bir yalnızlığın mensubu iken her biri ve Yaratan nasıl ki kodluyor ve kolluyordu yarattığı evreni…
Kıyıya vuran ölü bir bebek.
Azgın dalgalarda telef olan nice insan göçmen addedilen yersiz yurtsuz kimsesiz aradığı çıkış noktasında kaderi ile yüzleşen.
Muhtevası hayat denen kebirin kimine göre yaşarken hissedilen kabir azabının tetiği de çekilmemiş iken henüz elbet umuduna Rabbine sadık her canlı her insan bekliyordu son sözün söylenmesini oysaki çoktan yazılmış ve onaydan da geçmişti ferman…

Bir düş takvimidir her gün işaretlediğim ve de mademki her şerde bir hayır var…
Yoksa ağzımdan çıkmayan her hayır kelimesinde mi saklıdır hayır?
Bir de bir de hayra yorduğum rüyalarım.
Söz yemin nasıl ki temkinliyim artık yaşarken ne de olsa babamdan tembihliyim ve tek lüksüm sözcüklerin teşrifi.
Adeta yeri göğü teftiş ediyorum gün gece fark etmiyor ne de olsa ruhumdur radarı evrenin: riyasız ve yalansız ve dolansız her ne kadar yaşarken kar etmese de.
Günü uyuttum geceyi erteledim ve işte yine takılı kaldım kancanın ucuna.
Melun bir sessizlik içimi dağlayan.
Mundar bir gürültü yalnızlığıma atıp tutan.
Köküm kurudu işte ve bağlandığım kim varsa nasıl da azat ettiler beni.
Bir renk kasvetli.
Bir riya sehven öldüğüm.
Göğün mıntıkası semanın neferi günü birlik sevgilerin ihlal ettiği.
Kürediğim kadar kanal tedavisi yapıyorum damarlarıma hücum eden kanı bağışlıyorum yaralı yamalı kimsesizliğime.
Bir gün değil bu yaşadığım gece hiç değil: gözüm kapalı yaşadığımsa tek doğru hem de bir ömür.
Sıfatın hası ve hazzı zalimin:
Bir renkten diğerine koştuğum bir rivayetten hayatı resimlediğim ve rivayetleri gerçek kıldığım belli ki bir şehir efsanesi şehrin surlarına serdiğim sırlar ve arsız bir melankoli kimse cürüm eden o cahil cesareti ile her şeyi her zulmü hak gören.
Bağışlanası bir günahım var oysa benim hali hazırda günah işlediğim:
Çengel bulmaca adeta hayatın iniş çıkışları ve içinde dönendiğim labirent.
Vuku bulacak umudu beklerken köşe başında.
Bekletildiğim ise su götürmez bir gerçek.
Tahayyülü varsın olsun imkânsız yeni hayatımın beni usulca çağırdığı…