Hz. İbrahim, kavmine putların cansız, çaresiz, aciz, işe yaramaz ve ilah olamayacakları konusunda bir ders vermek istedi.

Babil halkı her yıl bayram günlerinde büyük merasimlerle yemekler hazırlar, imar ettikleri tapınaklardaki putların yanlarına bunları bırakırlar, sonra eğlence için ayrılırlar, şenlikten sonra, putların yanına dönerler ve bıraktıkları yemekleri yerlerdi.

Bir bayram günü yine aynı şekilde yaptılar. Hz. İbrahim rahatsız olduğunu belirterek şenliğe katılamayacağını belirtmişti. Onlar şenlik için put haneden ayrılınca, Hz. İbrahim putların yanına geldi. Yemeklere bakıp, putlara ”Yemiyor musunuz, neden konuşmuyorsunuz?” diye alay etti. Sonra elindeki baltayla putları parçaladı. (Sâffât,92-93)

En büyük putu bıraktı ve baltayı onun boynuna astı. Şenlikten dönen halk şaşkına dönmüştü. Biri hariç bütün putları kırılmıştı. Şaşkınlıklarını üzerlerinden atınca bunu törenlerine katılmayan tek kişi olan Hz. İbrahim’in yaptığını anladılar. Ona sordular. Hz. İbrahim ”Bu işe yapsa yapsa şu boynunda balta bulunan büyük put yapmıştır. Ben varken bu küçük putlara niçin tapıyorlar diye kızmıştır. Ona sorun” dedi.


Puta tapanlar doğru olabilir mi diye biraz düşündüler fakat bu olacak şey değildi, cansız bir put diğerlerine böyle bir şeyi nasıl yapardı. Hz. İbrahim’e ”Sen putların konuşamadığını çok iyi biliyorsun” dediler. Hz. İbrahim arzu ettiği ortamı bulmuştu ve “O halde size hiçbir faydası olmayan, konuşamayan, aciz bir varlığa niçin tapıyorsunuz. Hala akıllanmayacak mısınız, size yazıklar olsun” (Enbiyâ,62-67) dedi.


Onlara çok iyi bir ders vermesine rağmen akıllarını ceplerinde taşıyan bu puta tapıcılar gerçeği anlayamamış, yanlışlıkta ısrar etmeye devam ediyorlardı.



Ahmet TULGANER