Ölüm... sonsuz ayrılık... sözlerin yetersiz kaldığı acı...

Yaşamayan bilemez o yangıyı, o çaresizliği, her şeyin kayıp ülkelere gittiğini.
Ruhun sanki ayrılır bedeninden, göz kapakların hissetmez ağırlıklarını, göz pınarların kurumuştur artık. İçine akar o gözyaşları. Dağılmak... Her şeyinle darmadağın olmak istersin. Beyninle, bedeninle, ruhunla...
Geçmiş... anılarındadır artık. Biliyor musun bazen anılar bile silikleşiyor belleğimizde... Sadece ... sadece diyorsun kokusu kaldı bende...

Dedim ya, yaşamayan bilemez o yangıyı. Gün geliyor kokusunu da unutuyorsun. Kızıyorsun kendine, yeri geliyor küfrediyorsun, bazen de gün 24 saat yetmiyor anılarının çağlayanlar gibi saçından ayaklarına kadar dökülmesine çağıl çağıl... Bir an uzaklaşıyorsun kendinden uzaklaşıyorsun çevrenden. Beynin isyanları oynuyor. Kalbinse paramparça

Dedim ya, yaşamayan bilemez o yangıyı. Zaman en iyi ilaçtır derler. Klişe söz.
Haklıymış bunu söyleyen. Zaman ... Acıyı tedavi ediyor ama anıları silemiyor.
Ne gözlerin eskisi gibi bakabiliyor ne de sözlerin eskisi gibi tatlı. Bir kaos yaşıyor için. Beyninle kalbin nükleer savaşta sanki öylesine karma karışık oluyorsun.

Sonrası da var... Sonra düşünüyorsun günler geceler boyu. Hayat sana daha neler yaşatacak diye. Toparlanmak zorundayım diyorsun. Dağılmamalıyım.
Her bir hücrene emir veriyor beynin. Beni dinleyeceksin diyor. Hayat devam edecek ve sen alışacaksın fikrini dikte ediyor. Zorunda kalıyorsun bu emre uymaya. Önce acı azalıyor yavaş yavaş. Gözyaşların kuruyor.

Hayat devam ediyor...