Bir çoğumuz hayatımızın bazı dönemlerinde,
birileri ile kıyaslanmış,bundan rahatsız olmamıza rağmen biz de bir başkasını muhakkak kıyaslamışızdır.
Hatta bunu kendimize bile yapmışızdır.

Oysa ki bunun mantıklı bir açıklaması olamaz.
Çünkü kıyaslama iki tane eşit nesne üzerinde yapılır.
Farklı şartlarda, ayrı özelliklerde doğmuş, büyümüş, yaşamış, öğrenmiş iki insanı eşitmişçesine karşılaştırmak...
Hiç de akılcı değil .

Bu durumda ne kıyaslayan ne de kıyaslanan asla mutlu olamaz.
Biri beklentiden,
diğeri ise yetersiz olduğunu düşündüğünden dolayı hep huzursuz olur.
Bunu en başta kendimize yapmayalım .

O iki duygu arasında ki gelgitler hayatımızı yaşanmaz kılar.
Kendimizi sürekli bir başkası ile kıyaslamak bizi hem yorar, hem biz de haset duygusu oluşturur, anlamsız bir yarışın içinde kaybolmamıza sebep olur . Yetersizlik duygusu kendi potansiyelimizin farkına vardırmaz.
Takdir erdemini yok eder.
Biz.de olmayan her haslete hırslanır,
o haslet sahiplerini de hep rakip görürüz kendimize.

Halbuki herkes ve her şey kendi haliyle özel ve güzeldir.
Kıyaslamayalım.
Hele de sevdiklerimizi.

Çocuğumuz mesela.
Bizim en kıymetlimiz.
O her haliyle en güzelimiz.
Maalesef en çok da onları maruz bırakırız bu kıyıma.

Bir başkasının çocuğu daha mı akıllıymış.
Sınıfta süper, okulda mükemmel, en iyi üniversiteyi kazanmış,
en gözde mesleği seçmiş,
en elit yerden ev almış,
son model arabası varmış,
en doğru seçimle en uygun evliliği yapmış ...
Falan filanmış...

Okurken bile sıkıldınız, gerildiniz değil mi ?
Peki ya bunları söylediğimiz çocuğumuz, nasıl hisseder kendini?
Ezilmez mi, üzülmez mi?

Yada eşimiz, anne babamız , kardeşimiz, arkadaşımız , çalışanımız hatta kendimiz .
Bence hiç kimse kıyaslanma altında ezmemeli, ezilmemeli
Çünkü herkes kendi haliyle özel.
Kapladığı alanla, hayatta ki var oluşuyla;
yetersizliği,fazlalığıyla
olduğu kadarıyla güzel.

Bunu anlamanın en kolay yolu da
EMPATİ yapmak.

Açıkcası ben kıyaslanmak istemem hiç bir şekilde.
Çünkü bu durumda, kıyaslayan beni değil de kıyasladığı kişiyi görmek istiyordur bende .

Bu yüzden kimsenin kimseye bu travmayı yaşatmaya hakkı yok.
’Ben’ olarak ,
’Sen’ olarak,
’O’ olarak kalmalı yerli yerince,
kendi yerinde

Velhasıl
Hayatımız da var olan herkes ve her şey bize en uygun şekilde taksim edilmiştir zaten.
Başımız üstüne, amenna .
Gönderenin hatrına..

KIY (ASLA) MAYIN
KIYMAYIN ASLA !