Cenab-ı Hak günde beş defa müezzinlerin sesiyle nida ediyor. "Ey kulum. Namaza gel. Huzurumu gel. Ne derdin varsa Bana söyle. Ne isteğin varsa Benden iste" diye sesleniyor.

Kulların bir çoğu ise, bu seslenişi duymazdan geliyor.

Yeryüzünü bir nimet sofrası olarak kuran, kendisini şefkat ve merhametle besleyen, her an nefes alıp vermesini sağlayan, konuşması ve her bir nimetin lezzetini tatması için dil veren, sesleri işitmesi için başının iki yanına kulak takan, yeryüzüne serilmiş olan sanat eserlerini seyredecek iki göz ile yüzünü süsleyen, başta Allah olmak üzere her şeyi sevecek bir kalbi göğsüne yerleştiren, hayatı veren ve devamını sağlayan kudretli bir Zâtın bu seslenişine sırt çevirip gitmek, "Ben gelmiyorum" demenin ne derece akıldan ve vefadan uzak olduğu anlaşılır.

İnsan bu dünyada nazenin bir bebek gibidir. Ağlayan bir bebek annesinin sesini işitince susar. Başını annesinin sinesine koyunca bütün dertleri ve endişeleri biter.

Biz de masumiyetimizi korur, acizliğimizle ve fakirliğimizle Allah’ın çağrısına kulak verir ve iltica edersek, işte gerçek huzuru Orada buluruz.

Bizim "Ben gelmiyorum." deme gibi bir lüksümüz yok. Zîrâ O Kapıdan başka varacak Kapı yok.