Çok enteresan bir konu da su içiyoruz, ekmek yiyoruz, sebze meyve yiyoruz ve ne yersek yiyeyim hepsi ete dönüşüyor. Ve bizim bunda hiçbir tasarrufumuz olmuyor. Bu noktada şunu sormak istiyorum: Bizler acaba kendimizi fazla mı büyük görüyoruz? Belki bazı insanlar "Yok canım o kadar da hiç değiliz. Elimizden geldiği kadar uğraşıyoruz, didiniyoruz ekmek parası için boşuna mı çalışıyoruz? Hiçbir şey çalışmadan bize verilmiyor. Çalışma bak aç kalmayacak mısın?" diyebilir. Bu da bir bakış açısıdır. Yalnız hadiseye, insanın bakış şekline göre değişir. Mesela, çok bilindik bir örnekle, bir bardakta yarısına kadar su bulunsa, birisine göre bardağın yarısı boştur. Bu karamsar görüştür. İyimser görüş ise; şükür Allah’a bardağın yarısı doludur. Bu çerçevede dünyaya kötümser bakanlar, dünyayı bir mücadele alanı olarak değerlendirebilirler. Herkesi hasım, yenilmesi gereken rakip olarak görebilirler. Böyle gördüğü ve düşündüğü için de mutsuz olurlar. Oysa dünya mücadele alanı değil, yardımlaşma dünyasıdır. Dikkat edilecek olursa her varlık bir başka varlığın hizmetine, yardımına koşmaktadır. Mesela denizlerde yaşayan balıklar her bir seferinde yüz binlerce yumurtayı denize bırakmaktadır. Bu yumurtaların çok az bir kısmı normal boyutlarına ulaşabilmektedir. Büyük bir çoğunluğu diğer balıklara gıda olmamaktadır. Acaba bu haksızlık, adaletsizlik midir? Hâşâ, şayet böyle olmayıp da her bir balık yenmeyip, hayatını sürdürseydi çok kısa bir zaman diliminde, balıkların bolluğundan denizler suyu çekilmiş lapalaşmış şehriye çorbasına dönerdi.



Diğer taraftan bir düşünelim çer çöp yiyen tavuk nasıl gıdalı lezzetli yumurta yapabiliyor? Yemyeşil ot yiyen inek nasıl bembeyaz süt verebiliyor? Zehirli arı nasıl gıdalı bal veriyor? Ayrıca niçin veriyor? Bu hayvanların insanlara sunduğu bu gıdalı besinlerin çok küçük bir kısmından istifadeleri vardır. Bu nimetlerin asıl yapılış gayesi insanın gıdalandırılmasıdır. Yani her bir hayvan yardımlaşma prensibine insanlardan çok daha sadıktır.


Ahmet TULGANER