Hayatın tüm zorluklarını göğüslemiş yorgun bir insanı andıran dam kapısını çekerek kapattı. Kapının çıkardığı ses geleni ve gideni haber verir gibiydi. Kim bilir kaç insanın eli değmiş, kaç insan tarafından omuzlanmıştı.
Kapı medeniyettir, insan ve toplum hayatında adı anılmazsa da yeri büyüktür. Dünyaya gelen insanın, güneşe, rüzgâra, hayata ilk girizgâhı, ilk adımıdır. Dünyadan ayrılırken son çıkış, ayrılışta musallaya varışta son kale, son bakıştır kapı… Duvaklarıyla gelinlerin ayrıldığı, ardından bir başka hayata dalarken araladığı hayatın eşiğidir. Sırdır kapı. Sırların, dedikoduların ardında sese büründüğü, mahremin çıplaklığı, zevklerin perdesi güvencesi olandır kapı. Acıların ardında katlanıldığı, gözyaşlarının tutulmadığı korunaktır kapı. Taş duvarları sığınak yapan, binayı hane, haneyi sıcacık yuva yapan medeniyettir kapı. Öfkeliyken yüzüne çarpılan, tekme ile açılıp kapatılan, hıncın çıkarıldığı cefakâr dilsizdir kapı. İstenilmeyene duvar, haz edilmeyene kilittir. Hısıma uğrak, hasıma ıraktır kapı. Muştuyla gelene ardına kadar bağrını açan ummandır. Beklenilenin yüzü, tebessümün aynası, hoşbeşin ilk harfidir kapı. Eşiğinde bekleyen kelp için sadakat, arkasına bakmadan koyup giden için ihanettir kapı. Harflerin birleşip kelime, kelimelerin birleşip cümle, cümlelerin mısra mısra dizilip şiirleşmesi gibi bir marangozun elinden tahtaların, çıtaların, çivilerin birleşmesiyle hayat bulmuş girizgâhtır, yekpare şiirdir kapı…