Ayaz, onca yıldan sonra Bahur’un sıcaklığını ilk defa hissetmiş.İçine doğru eriyen bişeyler olduğunu farketmiş.Eridikçe kaptırmış kendini eriyişine...
Demişki Bahur’a "Canını canıma katar mısın?".
Bahur, ummadığı bir anda gelen bu teklifle yandıkça daha yanmış.
O zamana kadar sakladığı gerçekle yüzyüze gelmek şaşırtmış kendisini.
Nasıl deseymiş,Gecelerimde çöl  ayazın yaktı çoktan beni.Daha fazla dayamamış ve engel olamamış,tenine değen serinliğine...
Yazın esmiş çöl rüzgarları, Ayazını getirmiş Bahur’una.Getirdikçe
Bahur başlamış yangınını kaybetmeye.
Çok sevse de,dağlanan yüreğiyle "git"diyebilmiş sadece.
Ayaz hüzünlü ve buruk terkedip gitmek zorunda kalmış Bahurunu.
Bahur’un içi dağlanmış,dayanamamış içindeki hasrete.
Yangınını alıp, Ayazın oldugu yerlerde aramış durmuş sevdiceğini.
Aradıkça, sıcaklığı Ayazın geçtiği yolları buhar olup yok etmeye başlamış.Ona yaklaştıkça izini daha çok kaybetmiş.Sonunda buluvermiş Ayazını.
Bahur Ayaz’ı görünce, af dilemiş gönülparesinden.
Dilerim ki silinmesin izimiz, O yüzden bitti dedim sevgimiz.
Ne ben seni ne de sen beni kaybedeyim.Sen geceme gel es çöl ayazınla al yangımı.
Ben geleyim gündüzüne değeyim teninin yağmuruna eriteyim karlarını.
Akıtayım içine sıcaklığımı,ısıtayım az da olsa bağrını.O günden sonra Bahur’un geceleri ayaz,
Ayazın gündüzleri Bahur yağmurları olmuş.
İçin için akmış sevdiceğine...
(H.B.S)