KİTAP
MÜZİK
ATÖLYE
- 511 Okunma
- 3 Yorum
- 11 Beğeni
Siyah beyaz fotoğrafların Renkli Anıları
Bugün bile Siyah beyaz fotoğrafların renkli anıları bizi yalnız bırakmaz.
Her bayram çocukluğum gelir aklıma
erkenden kalkılır kahvaltı öncesi bayramlıklar
giyilirdi
babam bayram namazından gelene dek de sofra kurulmuş olurdu ,
pencereden gelişini izler bı ’koşu kapıyı açardım
önce ben sonra annem öperdik elini
Sofrada gidilecek yerler kararlaştırılırdı
Tabi ilk sırada anneannem ve babaannem
İple çekerdim anneanne ve babanneme gideceğimiz saatleri
Özenle hazırladıkları mendil arasına gizlenmiş bayram harçlıgı
mutlu ederdi beni
önceleri mendil arasında para olduğundan bi’ haber ben
yaşadığım hayal kırıklığıyla
" Mendil mii " deyip
dudak büktüğüm anda ki
gülüşmeler ...
aç bakalım içini dediklerinde
ilk kağıt parayla tanışmam
Sonuç ; şaşkınlık ve sevinç
Yıllarca aksamadan sürdü bu metot
Hele ikramlıklar dişlerimin arasında katur kutur kırarak yediğim o rengarenk akide şekerleri ,
gül kokulu lokumlar
halâ damağımda durur tadı
yok öyle bir lezzet
Öyle yer etmiş ki hafızamda
bu bayram sabahında
aklımın kapısını çalıverdi
ahh o gül kokulu lokumlar
mendil arası bayram harçlıkları
komşu teyzeler amcalar ,
abiler ve ablalar
siyah beyaz fotoğraflarda kaldı...
❀••► Bugün bayram
ülkemin yarısı yarım
Yarım kalmış insanlar
isimsiz mezarlar ..
Acı
Acıdı hepimizin canı
Yetmedi üstünü örtmeye
dün lerde ki anılar
Bir baktım ki
Kral çıplak ...!
✍️Canan Eren
21 Nisan 2023
YORUMLAR
Maziye sınırlanmış ruhun çelişkisinde yaşıyoruz hayatı.
Zaman öyle hain, öyle acımasız ki geri getirmiyor gidenleri.
Kimimiz daha çocukken kaybettik sevdiklerimizi, kimimiz yetişkin.
Belki huysuz zalim hayattır bize yaşatılan.
Toprağa düşen her sevdiğimizle biz de öldük.
Çocukken koşturduğumuz sokakların geçmişiyle yıkanmış ruhumuz bunca acıya, hüzne nasıl dayansın?
Dünyanın en güzel halidir çocuk olmak.
Özellikle bayramları!
Babannemin dedemin elinden en sevdiğim çikolatayı almanın tadı şimdi yok!
Gözlerden yaş akar oldu yazdığınız yazıyı okurken.
Toprağa gömdüğüm dedem, anneannem hala zihnimde.
Belki hala da büyümemiş olabilirim.
Yetişkin olmuş bir beden de hala çocuk ruhlu gibiyim.
Sanki zorla bir bedene hapsolmuş gibi hüzünlü ve kederliyim.
Keşke yaşasalardı sevdiklerim.
Ama olmuyor tabiat gereği.
Biz de bir gün aynı şeylerle sebeple toprağa düşmeyeceğiz mi?
Ağlamak nafile ki gidenler geri dönmüyor şair.
Ruh bu dünyadan göçtü mü geri gelmiyor.
Feryat etmek ki nafile!
Ölümün nefesi hala bizimle.
Ben hep çocuksu hislerle yaşadığım hayatta kalmaya direniyorum.
Büyümek istemedim!
Şimdi büyüdük ki aniden bizlerle geçmişimiz de yok oldu.
Sağır oldu sokaklar ki kimseler duymadı bizleri.
Ama şu kesin ki mazi hep ruhumuzda, bizimle.
Taki ki toprağa düşeceğimiz o güne...
Kimi fotoğraflar da hüzün barındıracak anılar ise taptaze...
