YARININ İSTANBULU

• 18 Nisan 2023 Salı 13:00:14

YARININ İSTANBUL’UNA
Şu istanbul’a kimler göçtü
Beşyüz yılda
Kimlerin taşlarda kaldı adı
Bilenler bilir
Bin dokuzyüz elliden sonra
Önce yollar açıldı istanbul’da
Ve o yollar uzadı anadolu’ya
Öyle bir göç oldu ki anadolu’dan istanbul’a
Irmak denize kavuşurcasına
İstanbul öyle bir yıkıldı ki
Kırk yılda sığdırmak için
İstanbulluyu bağrına
Sonra betonlarla anlatılamaz
Dede korkut da anlatamaz evliya çelebi de
Bunca yıkım sığmaz bir destanın boyutlarına
Hiçbir kent böyle değişmemiştir sarsıntıyla
Kimse teslim etmemiştir evini yıkıcıya
Böylesine gururla tarihsel bir zorluğa
Rahat ve uykulu gözlerle katlanan
Başka İstanbul yoktur dünyada
Kesilen ağaçlara dağılan kuşlara
Yıkılan evlere ağıt yaksak
Ağlasak koro halinde
Alt yanı birer ölümlüyüz
Erir sesimiz evrenin gürültüsünde
Bir dipnot düşürsek mermere
Zaman nasıl taşır bunca sevgiyi incitmeden
Şiirler yazsak
Acılarımızı sığdıramayız sözcüklere
Öyleyse dönsek sessizce anılara
Kurutulmuş çiçeklere bakarcasına
Artık özlemi hiç duymadan gezinsek
Ömrümüzün içinde bir daha
Bir çeşmeyi taşısak geçmişten geleceğe Sarmaşdolaş olsak imgelerle
Eski resimlerle solgun yüzlerle
Yani bir anlam verircesine
Ahşap bir tavanda oynaşan gölgelere
Bir iz düşürürüz kâğıtlara belki de
Biz bugün yaşıyor olanlarız
İstanbul’a gülümseriz hüzünlü ve çaresiz
Küskün aşıklar gibi
Kalemi gözyaşına batırıp
Sitem dolu bir mektup yazarız
Eski resimleri de koyarız içine imzalarken
Ellerimiz titrese ayrılıktan korkmayız
İstanbul koynunda
Milyonlarca kişiyi uyutmaktadır
Yeni bir kent yaratmanın umutlu bekleyişiyle
Yüreğimizde ve unutulmuş öyküler
Ne kadar unutulmuş olsalar
Bir başka biçimde yeniden yaşanacaklar
Ve tekrar unutulacaklar
Sabahla akşam kadar yakınken birbirine
Doğumla ölüm gerçekle düş
Rivayet bitmez bu böyle biline

ALİNTIDIR