Evet, depremde ölmedik. Ama artık eskisi gibi değiliz.
Ben, depremin ilk günlerinde beni merak edip yanıma gelen bana ve eşime sarılan üniversite arkadaşımı unutmayacağım.
Ben, polis olan ilkokul arkadaşımın beni, çocuklarımı merak edip yanıma gelişini unutmayacağım.
Ben, depremin ilk günü Mersin’den arabasına atlayıp sizi almaya geliyorum diyen kuzenimin eşini unutmayacağım.
Ben; Denizli, İzmir, Ankara, Eskişehir, Adana dan arayan hemen bize gel diyen meslek arkadaşlarımı unutmayacağım. "Gemideyim ama eşim evde sizi bekliyor" diyen süvari Beyi unutmayacağım.
Ben, bizim için gerçekten üzülen daha doğrusu üzüldüğünü hissettiğim hiç kimseyi unutmayacağım.

Teşekkür ederim, ama İskenderunu
bir saniye bile terk etmedik. Başından beri buradayız.

Öte yandan,
Ben, yurtdışından gelip bir geçmiş olsun bile demeyen, kendi ayağına çağırtan kişileri de unutmayacağım.
Ben, aman aramayalım yoksa bize gelirler hissini veren kişileri de unutmayacağım.
Ben, stok yapan elimden yardımı alan kişileri de unutmayacağım.
Ben, evini işini canını kaybetmiş kişilere nasıl davrandığını gördüğüm tuzu kuruları da unutmayacağım.
Ben, sizin ev yıkıldı mı sanki diyen geçmiş olsun denmesine gerek duymayan duyarsız kişileri de unutmayacağım. Evet enkaz altında kalmadık umduğunuz gibi, ama evin duvarları yok. Umduğunuzu yaşatmadığımız için biz özür dileriz.

Ben özellikle, eşim gittikten sonra çekilen eli ayağı da unutmayacağım. Her şey menfaatmiş onu öğrendik.

Ne ben eski ben’im. Ne de bu afet bölgesinde yaşayanlar. Hiç kimse bu acıyı birebir yaşamadıkça bizleri anlayamaz.
Ama şu bir gerçek
BEN ASLA ESKİSİ GİBİ OLMAYACAĞIM.

Olanlar hayatımda neyi mi değiştirdi?
Her şeyi...