Bugün yağmur var şehrimde. Yağmurları seviyorum. Belki de hayatta en sevdiğim şey. Biri "Hava güzel" dediğinde benim aklıma güneş değil, yağmur gelir. Fakat şehirlerin hiçbir şeyinin tabiatıma uygun olmadığı gibi, yağmurunu da hakkıyla sevemiyorum. Islanan çöpler, ıslak kediler, dereye dönen kaldırımlar. Oysa köyde öyle mi? Yağmurun yapraklardan, mis kokulu topraklardan ve kayaların arasından akıp gitmesini seyretmek için neler vermezdim.

Dağın başındaki bulutların yavaşça vadiye doğru inerken geride bıraktıkları pus, belki en çok kurtları, sonra beni mutlu ediyor. Her yağmurda yatağını genişleten derenin sakin ama çok şey anlatan sesini özledim. Bir başkası onu nasıl dinler bilmiyorum. Ama ben aşk ile...Doğadaki tüm sesleri aşk ile ve şiir gibi dinlerim. Kuşları, birbirine değen dalları, rüzgarı...Uzaklarda uluyan köpekleri, yumurtadan kalkan tavukları...Ve evrenin kendi sesini. Herşey dönüyor. Biz, dünya, gezegenler ve evren. Ve bu dönüşlerin dairesel şarkıları. Bu muazzam bestenin sahibine şükür. Onca sesi harmanlayıp tek bir sese çevirme sanatına hayran hayran bakıyorum. "Ne güzelsin" diyorum. "Sen de güzelsin" diye karşılık veriyor. "Çünkü kaynağın benim."

"Bana Sen’in Sen olmadığını söylüyorlar." diyorum. "Onlara değil, kalbine sor" diyor. O zaman kalbimde yağmurlar başlıyor. Nasıl güzel, nasıl bereketli ve nasıl huzurlu. İnsanın giremediği bir yerdir orası. Benim ve O’nun birlikte yaşadığı bir ülke benim kalbim. Orada üzüntüler kalıcı değil. Hiç yok diyemem. Ama önemli olan onları beraberimde taşımıyor olmam. Bu pek pahalı bir biliş. Karşılığında hayatımın kırk yılını verdim. Huzur gölgelenebilir. Ama içsel bir sevinci hiçbir şey yok edemiyor. Bir kere onu tesis etmeyi başarmışsan, o kendini sürekli büyütür. Bunun için çabalamaya gerek bile yoktur.

Zihnim hiç durmadan alıştığı ve güvenli bulduğu kaosu çağırmakta. Ne zaman başımı kaldırıp kalbimin göğüne baksam, orada, yeryüzündeki cehennemim olan aklımda bir telaş başlıyor. Cevapları acı tecrübelere dayanan sorular, birbiri ardına sıralanıyor? "Neden? Neden? Neden?"

"Sakin ol dostum, sakin ol. Ben artık seni sadece iki ile ikiyi toplamak, kitap okumak, yol bulmak gibi pratik eylemler için kullanacağım. Buna alışmalısın. Ruhsal olan, içinde zerrece maneviyat barındıran hiçbir şey senin görev tanımına girmiyor."

Zihin bunu elbette kabul etmeyecek. Kim devrik bir lider olmak ister ki?

Sadece sessizlik istiyorum.

Uzak evlerin birinde babamın sevdiği türkü çalıyor. Yağmur sesine karışıyor türkü. Benim dilimde yine o masum şarkı. "Orda bir köy var uzakta..." Niye yapıyorlar böyle şeyleri insanlar...

14 Mart 2023
Kendi Ülkem