"Gidiyorum gündüz gece."

Anlayan için ne sırlı bir cümle...Huzur verici, heyecanlı ve umutlu. Gitmek başlı başına bir hikaye. Yollar ayrı hikaye. Hikayesini hikayeme eklediklerim, hikayesine eklendiklerimle yol evren yolculuğumun toplamı. Büyüyorum, genişliyor, tamamlanıyorum.

İçimde rengarenk uçurtmalar uçuyor. Hiçbirinin ipi elimde değil ama hepsi benim. Onları orada tutmak için bir çaba sarfetmem gerekmiyor. Yalnızca yukarı bakmam kafi. Oysa ben hep koştum. Yoruldum, durdum. Sonsuz sağanak altında koşarak bütün yağmur damlalarına yetişmek istercesine...

Durduğum yerde gitmeyi keşfettiğimden beri Ay’ın kendisiyim. Başlangıcın kendisi de benim. Benden bana dönen, ışıyan, karanlığa gömülüp tekrar tekrar ışıyan benim. Ben sevginin kendisiyim. Aşkın, umudun ve dahi bütün güzelliklerin kaynağı benim. Bilge benim, kadim olan ruh benim. Öz benim. Velhasıl varlığı varlık yapan ne varsa hepsi benim.

Ne dişiyim, ne erkim. Nebati, hayvani ve insani değilim. Giydirilmiş elbisemin içinde ben hiçbir şeyim.

Hiç kimsenin değilim. Hiç kimse de benim değil. Na mekanım. Duvarları görmüyorum. Bağları, ve aidiyetleri de. Dinim yok. Devletim yok. Irkım yok. Sınırım yok, bayrağım yok. Ruhumdaki uçsuz bucaksız ülkenin hükümranı da benim, hizmetkarı da. Ereni de benim, delisi de...

Ben bu kadar güzel olduğum için baktığım her şey güzel. Benim zerafetimle her şey zarif ve latif.

Benim adım Nur.

13 Mart ’23
Ruhumda Bir Yer