Sessizlik ve ben, iki arkadaşız, sanki birbirimizin gölgesiyiz.
O sadâkatiyle meşhurdur, benim şöhretim ona anlatmaktır; kederleri ve sevinçleri.
Ki bazen o sözleri dudaklarımdan alır, sessizliğimden damıtır her sızıyı.
Sessizlik sâdıktır bana. Onu ancak ben ayrılması için zorlarım; şiirler okurum, aynalara aforizmalar çizerim, arabamın arka camına bir alıntı yazarım ve bazen şarkılar söylerim merdiven aralıklarında...
İki arkadaşız biz ve bazen küseriz de, bu zamanlarda, bedenimi şehrin gürültüsüne salarım.
Ancak o, kıyamaz bana, ruhumu tutar sımsıkı. Ve acımasızca yorduğum bedenimi gecenin uğultularından ve derin yalnızlıklarından, gündüzün dünya telaşlarından arındırır.
Sessizlik, içimdeki arsız seslerin susması için çabalar durur, kızgınlık ve kırgınlıklarımı süzer vefa süzgecinden ve "Acele etme" der.
Sessizlik yersiz tüm acelelerime bir set çeker, yersiz her kaygıma uzaktan bakmamı sağlar.
Ve aslında bu dünyada çoğu şeyin hiçbir şeye değmeyeceğini anlatır bana... ah hakiki mânâda bir kulak verebilsem...

Zeynep Zuhal Kılınç