Ali Rıza Navruz
*
Bir lâle geçişli sümbül gecesiydi geldiğinde hatırlıyor musun Süleyke? Kadranlarına sığmayan saatler, mendilimin ucundan gözyaşı emiyordu sanki bu zaman diliminde. Kaç sığırcık sürüsü sığdırmıştık içimize düş yerine! Satmıştık haraç mezat ağır acılarımızı söküp yürekten… Kök sarmaşıklar gibi bir sarmal hallerde iken dikildi ufuklara gözlerimiz. Ufuktaki katre aşkın niyazında duymadı bile bizleri Süleyke… Niyazi Mısri ne diyordu vakti zamaanında: “Katre nice anlasın, umman olan anlar bizi…”
Göğsümün ortasında ne gezerdin bir bilsem. Kırılan onca renkleri kestane kuyusu saçlar arasında gezdirip, sonrasında bu deliban’ı o renklerin moruna duçar etmen yok mu? Oysa şu üç buçuk dirhemlik kalbimiz böyle bir anı; “yağmur ülkelerinde nehirler ters akarmış” deyu gözyaşı hesabımızdan mahsup etmemiş miydi Süleyke?

Evlere dönme zamanımız hangi kapıya çıkardı hiç düşünmedik biz. Kelimelerimiz kan ağladı belki de sürç-ü lisanımızdan. Başımıza çarpan bu “âh” kimin duasıydı bed cinsinden ki? Bilemedik!.. Aşkın niyazı değil de neden ayazı vurmuştu ki ense kökümüze? Boş ver demiştik hatırladın mı Süleyke, “boş veeeer! Tezene, gönül telimizi nereden incitmişse oradan kopsun telimiz” demiştik de, sonrasında kuşa atılan ok, gelip bizi bulmuştu o yerde… Biz de yükselip yükselip “yâr”dır diyerek düşmüştük içimizdeki yara. Ve evlere dönme zamanı, düş ardıydı sanki...!

Dedim ya, uyur uyanık düşlerimin arasından çıkıp geldiğinde bir lâle geçişli sümbül gecesiydi… O denli utangaç bir hâlin vardı ki, gözlerin yere batıyordu adeta. Boynu büküktü gecenin sen gibi. Mağrur değildi güller gibi sümbül gecesi, üstelik dikeni de yoktu bize batacak. Ve gözlerin! Gözlerin öylesine dal yeşili ve öylesine ağıt üretkendi ki senin Süleyke, ahhhh!..

Gökkuşağı dediler senden için, zaten öyleydin ki lâle geçişli o sümbül gecesinde. Sımsıkı sardı kuş/ağın!

Eleğimsağma dediler senin için… Eleğimsağmalarda mor rengim hüzünle dalaşıyordu; kırıl/kan…

Bir lâle geçişli sümbül gecesiydi geldiğinde hatırlıyor musun
SÜ LEY KE?..