Camilerde, köprülerde kemerler var. Hep dikkatimi çekmiştir. Bu uyum nasıl sağlanıyor? Nasıl yıkılmadan dura biliyorlar? Kendimce doğru ya da yanlış bir kanaate vardım. Bütün sır kemerlerin ortasındaki taşta gizli. Diğer taşlar o taşın etrafında uyum içerisinde sıralanıp kemeri oluşturuyorlar. O taç taş hiçbir zaman diğer taşlara:

“ Ben olmazsam bu uyum sağlanamaz. Dağılır gidersiniz.” Demiyor. Asaletle yerini koruyor.

Şimdi yılların Mimarı Suat Kardeşim belki de diyecek ki:

“Tamam, askerlik anılarını yazıyorsun. Bizler de okuyoruz. Ama askeri personele kemer bilgisi verildiğini ne gördüm, ne de duydum. Eğer bir insan her şeyi bilmiş olsaydı, toplumların uyumu için
branşlaşmaya, liyakate gerek kalmazdı. Sen askersin askerliği bileceksin. Diğeri öğretmen öğretmenliği bilecek. Başkası mühendis, mühendisliğini yapacak. Gerekirse bilgi alınacak. Ama illaki benim dediğim olacak, denmeyecek. Ne diyor Ziya Paşa bir beyitinde:

“İdrak-i maâli bu küçük akla gerekmez. Zira bu terazi bu kadar sıkleti çekmez.”

“Peki, bir insan her şeyi bildiğini söylerse ne olur?”

“ Rol çatışması başlar. Her şeyi yapacağım derken hiçbir şey yapılamaz. Yapılsa da yanlış yapılır. Düzen bozulur. Terzi mobilyadan anlamaz, mobilyacıda berberlikten. İşi erbabına yaptıracaksın erbabına…”

Ben de hile hurda yok. Bilmediğim bir konuda ahkâm kesmeye kalktım işte. (Ne dedim ben? Hile hurda mı? Hileyle hurdanın ne alakası var? Hile başka, hurda başka. Söylemin doğrusu hile hud’a dır. Çünkü hud’a: Aldatmak demektir. Bu bir galat-ı meşhurdur.)

Nereden nereye…

Şurada kendimizce şiirler, yazılar yazıyor, yazdıklarımızla bir mesaj vermek istiyoruz. Söz açılmışken TAÇ kavramının Edebiyatta yeri var mı? Mesela TAÇ BEYİT denilir. Ozanın isminin geçtiği beyittir. Bu kadar mı? Bence yazılarda da bir TAÇ CÜMLE olmalı. Yazının vermek istediği mesajı kısa ve öz olarak anlatabilmeli. Yazıda geçecek TAÇ CÜMLE o yazının anahtarıdır.

Niyetim ukalalık etmek değil. Şu acılı günlerde yüreklerimizdeki ufuneti dağıtmak, sohbet etmekti.
Saygılarımla…