BENDEN GİDENLER!

Kilis’ten Tibil köyüne gitmek için, Fidanlık denilen yerin karşısındaki durağa gider nenemle birlikte beklerdik köy dolmuşunun gelmesini.
Nenemin köyde yanyana dizili dört odası, saman damı ve bahçesinde dut ağacı olan geniş bir köy evi vardı.
Kilis’teki evimiz kalabalık olunca, nenemle köyde vakit geçirmeyi daha çok yeğliyordum. Birbirimizi çok seviyorduk. O kerpiçten odaların kokusunu, tavanlardaki isli direklere baka baka uyumayı çok ama çok seviyordum. Köy evinin hemen karşısında gece gündüz gürül gürül suyu akan iki gözlü bir çeşme vardı. İçecek suyumuzu hep oradan doldurur getirirdik. Olağanüstü güzel ve zengin bir köydü (1983 lü yıllara kadar sonra bu köy açık pazar yapılacak bahanesiyle kaldırıldı. ) Okul açılınca tekrar Kilis’e dönüyordum. Biz nenemle ayrılmaz bir ikiliydik sanki!

İlk bebeğimin doğumu yakındı. Rüyamda nenemi gördüm. Fidanlıkta idi. Başına büyük bir teç koymuş içi yiyecekler ile dolu köye doğru gidiyordu. Koşarak ona yetiştim. " Bensiz mi gidiyorsun nene?" Dedim. Uzattı elini " gel" dedi. Birlikte yol alırken nenem birden kayboldu. Ne kadar koşturdum, bakındıysam yoktu artık. O gün doğum sancılarım başlamıştı. Bir şey düşünemiyordum o ölüm çağrıştıran sancılardan başka.
Oysa ben ilk çocuğumu (Emine Dilşad’ımı)dünyaya getirirken nenem bu dünyadan ayrılmıştı.

Maya halam, bu dünyada benim için canını verecek kadar beni seven insanlar arasında idi.
16 yaşında iken onların köyüne (Seve köyü aslen bizim köyümüz ama nenem dedemi alıp kendi köyüne götürmüş ) gidip , üniversiteyi kazanacağım süreye kadar bir kaç ay yanlarında kalmış, o küçük yaşımda köylerinde kurs öğretmenliği yapmıştım. Halamın bana olan düşkünlüğü dillere destandı.

Peşpeşe iki doğumun ardından on yıl sonra üçüncü bebeğime hamileydim. Doğum yakındı ve annem yanıma gelmişti.
Yine rüyamda Kilis’te Deppo’nun yokuşu denen bir mevkideyiz. Halam durmadan kucağıma yiyecek yığıyor. Karpuz veriyor, bir bidon peynir, bir bidon turşu, ekmek veriyor. "Al bunları benimle gel! " diyor. Kucağımda o kadar yiyecek var ki, döke saça o yokuştan aşağı peşi sıra gidiyordum! Bir anda durakladım ve halam gözden kayboldu. O şaşkınlıkla gözlerimi açtım.
Anneme rüyamı anlatmıştım. "Allah hayır etsin yavrum"demişti. Doğum sancılarım başlayınca, yine hastaneye güç bela yetiştik. Akşam ezanında bir oğlum daha dünyaya gelmişti. Ancak Maya halam bu dünyadan ayrılmıştı bu süreçte!

Ya Hatice halama ne demeli ?
Osmaniye’ de yaşıyorlardı. Çocukken nenemle ikimiz hep ziyaretine giderdik. Evleri portakal ve turunç bahçelerinin yanında idi. Mis gibi limon ve turunç kokuları yayılırdı etrafa. Nenemin nazlı kızıydı Hatice halam. ’’Gurbet’’ derdi nenem otobüste giderken .’’ah bu gurbet!’’ Anlamazdım. Gurbet ne demekti? Kavuşunca ağlaşırlardı. Halam bana sarılınca ’’abimin kokusu’’ der öperdi.
Yıllar sonra eşim ve çocuklarımla Kilis ziyaretinden dönerken Hatice halama Osmaniye’ye uğramıştık. Nasıl büyük bir sevinç ve heyecan vardı anlatamam! İyi ki uğramışız! Yılların hasretini gidermiştik o gün birlikte.

Gel zaman git zaman, bir gece Hatice halamın ,
" Tülayyy!"diyerek yardım dileyen seslenişini duydum rüyamda! Yataktan hızlıca doğruldum. Yüreğimde büyük bir sıkıntı ve acı hissi vardı. On onbeş dakika kendime gelemedim. Gece yarısı kimi nasıl arayacaktım ki?

Bir iki saat gözlerim açık öylece oturdum. Dualar okudum. Yüreğimin ağrısı geçmiyordu bir türlü! Sabah olduğunda Hatice halamın acı haberi gelmişti.

Bunlar rüyalarımla birlikte acı ile yok olup giden sevdiklerimden birer örnekti.
Babamı, annemi, abimi hiç sormayın! Onların acısı bende kalsın!

Selâmetle!!!

KARDELEN(Ayrıkotu)
28.01.2023
Tülay Sarıcabağlı Şimşek
Dinar/Afyonkarahisar