Pek kimsenin uğramadığı iki su kavuşumunun kenarında beş on haneden oluşmuş bir dağ köyü..
Biz üç arkadaş köprünün yükseltisine oturmuş korkuluklarına yaslanmış bu şirin köyün güzelliğini seyre dalmışız.
Bir arkadaşım diyor ki " şurada ufak bir külüben olacak "bir diğeri başka bir hayalin içinde .
Tam hareket etmek üzereyken atmışbeş, yetmiş yaşlarında gösteren fakat seksenüç yaşında gayet dinç ,saçı ve kısacık kesilmiş bembeyaz sakalıyla hoşluk ve güzellik yayan güleç yüzlü bir amca köprünün tam karşısında ki evinden çıkıp ağır adım yanımıza geldi..
-Merhaba delikanlılar ,hoş geldiniz..
-hoşbulduk amcam..
Nerden gelip nereye gidiyorsunuz?
-geziyoruz amcam,Samsun’dan çıktık kasnakcımuammer köyünden baraj tarafına doğru gidiyoruz ..
-buyrun evime bir yorgunluk alın ,birşeyler ikram edeyim size..
-sağol,çok teşekkür ederiz ,dilerim ki başka bir zaman
-ben buranın eski muhtarıyım
-ismin neydi amcam
-erol
-benimki de Varol
Hafif bir gülümseme ve kısacık bir muhabbet ve sağlık afiyet dileklerinden sonra tam yola koyulurken daha birkaç dakika önce tanıştığım
yaşlı çınarın hiç beklemedik bir şekilde kullandığı şu cümle "hoşçakal varolum"
daha önceki insan ilişkilerinden nadir bir şekilde gördüğüm ve beni bambaşka yerler götüren ve yaşama bakışımdaki algımı kökten sarsan ve dönüşmeye zorlayan fakat epeydir hayatın kahredici girdabının beni sarhoşa çevirdiğinden dolayı uzağında olduğum o muhteşem şeyi tekrar kalbime soktu..
Biz insanlar sonsuz bir nehirde akıp giden varlıklarız ve arasıra bir birbirimize dokunuruz ve işte bu dokunuş en saf en arı en muhteşem dokunuştur ve rehası ,dışa vurumu "varolum"kelimesine sığdırılmış başı sonu olmayan koşulsuz sevgidir..Ve bu sevgi her insanın en arı ve en ilahi halidir..
Bu muhtşemliğin her daim farkında olamanız dileğiyle...