Bizim coğrafyamızda genelde çoğu kadının yaşadığı bir durum var.Evliliği kurtuluş kapısı görmesi.özellikle baskılanmış,Anne baba sevgisi şefkati görmemiş,mahalle baskısı denen o baskıya maruz kalmış ,bir an evvel kurtulmak,kaçmak isteyen kızların ortak kaderi..Bir ateşten kaçayım derken başka bir ateşe düşüveriyor.yagmurdan kaçarken toluya tutuluveriyor.Belki burdan iyi bir hayatım olur düşüncesiyle gittiği o ev ona mezar oluyor.topragi olmayan ,üzerinde çiçek açmayan bir mezar. ..
Kocaman hayal kırıklıkları,geri dönüşü olmayan keskelerle dolu bir yaşam.Ve sonrası kabulleniş ,kader deyip sineye çekiş..
Sahi kader mi?bir kız çocuğunu evinden kaçıp kurtulmak isteyecek kadar sevgisiz ve baskıyla büyütmek.
Onu görmezden gelmek,insan gözüyle kıymet biçmemek.hayır hayır! bu kader değil.bu bir insanın bir insana zulmü.bu bir babanın evladını kız diye kıymetsiz görmesi .Oysa en çok kız çocuklarının sevgiye ihtiyacı var değer görmeye ihtiyacı var.
Onları çok sevin çok önemseyin ki , Kurtuluş diye sığındığı limanlar boğulduğu denizler olmasın.
Çok sevin ki merhamet ,sevmek,nedir bilmeyen adamların gözlerinde sevgi ,merhamet aramasın...