Doksanüç sene önce doğunun kıraç topraklarında, dağların insanlara yoldaş olduğu çok eski zamanlarda Erzurum’a bağlı bir dağ köyünde elinde bir leğen su,bir bez parçasıyla köyün en yaşlı kadının ellerinde,yokluğun tam ortasında, bir annenin çığlıklarının zorluğunda ve ev halkının meraklı bekleyişinin güzelliğinde bir insan gözlerini dünyaya açmıştı,her can gibi.
Memleketin o döneminin zorlu şartlarında ama kanımca çok daha ahenkli ve lezzetli o günlerde polis memuru olarak hayat hikayesinin sürdürüp bir an önce emekli olup doğduğu topraklara daha çok gidip hasret gidermenin ve adına"memleket sevdası" dediği fakat özünde harman olduğu toprakla gizemli kavuşmanın özlemini hep yüreğinde taşıdı.
Benden kırk yıl daha yaş almış olmasına rağmen aynı yaşıt dostlar gibi bir kaç yıldır arkadaşımdı..
-Orhan amca ne zaman gidiyorsun sevdanla kavuşmaya
-Bildiğin gibi değil ,çok özledim ,ilkbaharda geldi sayılır ama hanım gelmiyor,mecburen yalnız gideceğim..
-Orhan amca tek başına yapabilir misin?
-Gitmesem ben buralarda duramam.Ne yapalım uzun zamandır ilk defa yalnız gideceğim.Yaparım bir tas çorba seyrederim dağlarımı.Bu yılda böyle olur yeğenim.
Dediğini yaptı ve gitti.
Kavuştu sevdasına,hasretine ,dostuna.
Hasta çiğerlerinin yettiği kadarıyla çekebilidiği nefes kadar kokladı doğunun çiçek kokan dağlarını
Sabah bin zahmetle doğrulduğu yatağından ahşap çerçeveli penceresinden güneşi seyretti ve bu günde sağ kalktığına şükretti,inanç dünyasında.
Elindeki bastonu bir köşeye dayayıp Erzurum yöresine özgü kıtlama şekerle ağır ağır çayını yudumladı.
Evinin arkasında avuç içi kadar bahçesindeki ekinlerinin yapraklarına dokundu,
Ve bir kaç gün önce tamamıyla kucaklaştı,sarıldı sevdasına.O onu bağrına bastı toprakta onu.
Uzun zamandan beri ilk defa yalnız gitti,bir daha Samsun’a dönmemek üzere.
Hoşçakal Orhan amca..
Gözlerini bu aleme açtığın o her daim hasret kokan diyarlara karşı duyduğun özlemin ışıltısını, sevdanın ahengini sen farketmesende ben hep seyrediyordum bal rengi gözlerinde ..
Elveda ...