90’lı yıllarda Bayburt’ta yaşıyordum. Utangaç, sessiz bir gençtim. İki odalı, sobalı eski bir evde, annem babamdan uzakta yalnız kalıyordum. Akşamları çift hoperlörlü kasetçalarımdan özgün müzik dinliyerek, yüksek sesle şiir okuyarak vakit geçiriyordum. Ahmet Erhan adını o zamanlar yeni yeni duymaya başlamıştım. Şiirleri şarkı sözü olarak çeşitli sanatçılar tarafından seslendiriliyordu. Duygu yüklüydü dinlediğim sözler.Yalnız, efkarlı bir gence gıda gibi geliyordu bu dizeler.

Bayburt’ta bir akşam her zaman yaptığım gibi bir yandan müzik dinliyor bir yandan da gazete okuyordum. Gazetede Ankara’da kitap fuarı düzenleneceği yazıyordu. Bu benim için çok önemliydi. En son 1987 yılında, İstanbul’da askerken kitap fuarına gitmiştim. Ahmet Erhan da fuara katılıyordu. Onunla tanışmayı, şiir hakkında konuşmayı çok istiyordum.

1994 yılının Nisan ayının 16.gününde Ankara’da fuarın yapılacağı Altınpark’a belediye otobüsüyle vardım. İlk önce park alanında kısa bir yürüyüş yaptım. Parktaki havuzları, ağaçları, heykelleri gezdikten sonra fuarın düzenlendiği binanın merdivenlerini ağır ağır çıkmaya başladım. Fuar uzun ,büyük bir salonda yapılıyordu. Salonun içinde yanyana dizilmiş masalarda yazarlar, şairler kitaplarını okuyucularına imzalıyorlardı. Yoğun bir ilgi vardı fuara. Ahmet Erhan’ın masası salonun baş tarafına yakın bir yerdeydi.Yanında sevdiğim şairlerden Ahmet Telli oturuyordu. Ahmet Telli de tanınmış bir şairdi. Onun da şiirlerini zevkle okuyordum. Ahmet Telli’yle kısa bir sohbet ettikten sonra yan taraftaki Ahmet Erhan’ın bulunduğu sıraya yanaştım. Elimde şairin “Deniz, Unutma Adımı” adlı son şiir kitabı vardı. Kısa bir süre sonra sıranın en başındaydım artık. Elini sıktım sonra kendimi tanıttım.