Beyaz kelebekler

• 13 Ocak 2023 Cuma 00:45:43

Uzun zamandır bazı sorunlarının nedenlerini düşünüyorum. İnsanları hayatımdan çıkaramayışımı eskileri atamayışımı, bir şeyin yıprandığını, bittiğini, tükettiğimi kabul edemeyişimi düşünüyordum. Bugün anladım ve hayatımı gözlemledim ki, ben hep yalnız bırakılmışım. Annem yalnız bırakmış, babam yalnız bırakmış, sevdiğim ve güvendiğim adam yalnız bırakmış. Bu yüzden en büyük korkum olmuş yalnızlık. Beni içine çeken kör bir kuyu olmuş. Ve o karanlıkta sana tutunmuşum. İçimdeki Yusuf’u belki kurtarırsın diye. Işığına aldanmışım. Büyük büyük anlamlar yüklemişim adına. Bilmeden istemeden dahil etmişim seni hayatıma. Beni anlamanı beklemiyorum ama kendimi biraz olsun anlatırsam belki kendime geleceğimi umuyorum.

Bana sorumluluk denen şey henüz altı yaşımda iken verilmiş. Altı yaşında bir kız çoçuğu kapı üstüne kitlenip, kardeşine bakmakla yükümlü. Daha kendine bakmayı beceremez yaşta iken ağlayan kardeşini sakinleştirmek, doyurmak, ısıtmak gibi dertler edinen. Sekiz dokuz yaşlarında yemek yapmayı okula tek başına hazırlanıp kardeşinide hazırlamayı ihmal etmeyen. On, on iki yaşlarında evin türlü işlerini üstlenen. On altı, on yedi yaşında parmağına yüzük takılıp on sekiz on dokuz yaşında kucağına çocuk verilen sorumlulukları çoğaldıkça çoğalan ve hiç bir zor anında yardım istemeyi bilmeyen yalnız kalan bir kadın olarak yetişen zavallı bir ben. Şimdi tüm o kötü anılarımı tek tek geziyorum. Oradaki kız çocuğuna beklediği ama göremediği ilgiyi gösterip sarılıyorum. "Ben varım diyorum. Kimse olmasada ben seninleyim. Kimseden medet umma serbest bırak, bırak gitsinler. Öfkelenme, darılma ve gücenme nasıl olsa hepsi geçecek öyle ya da böyle ben gelecekten geliyorum. Ve sen çok güçlü bir kadın oluyorsun. Tüm kötü günlerinin, korkularınım, acılarının tek başına üstesinden geliyorsun. Bir de aşık oluyorsun deli gibi, bildiğin deli yani tam anlamıyla ama onu da şimdi serbest bırak. Bırak oda gitsin. Çünkü sen yalnızda yapabilirsin. Her Karanlıktan tek başına çıktın bunu asla unutma ve kendine güven. " diyorum.

Kendimi daha bir rahatlamış daha bir huzura ermiş hissediyorum. Ölümü düşünmek bile korkutmuyor bu raddede. Ölümden neden korkar ki insan? Dünyaya onu bağlayan bir çok şey olduğu için olabilir mi? Beni dünyaya bağlayan yok. Çünkü dünyada ki, hiç bir şey bana ait değil. Herşey, herkes kendi yolunu bulacak elbet. Sonunda yine başında olduğu gibi yalnız kalacağım. Bu yüzden içimde bağlandığım, İçimin prangalarına bağladığım herşeyi kelebekler gibi özgür bırakıyorum. Beyaz kelebekler hoşçakalın...