RUHUMDA ACILARA CEZALI ÇOCUK

• 3 Mart 2007 Cumartesi 12:55:01

Gönül gözümde hayatın güzellikleri susturuldukça sitemlerim pusuya
yattı...

Adını aşk sanıp sığındığım limanda kıyılara, sevgiden uzak dalgalar
hüsranla vurdu...
Yanılgılarım, kalp kırıntılarım sahilde sürüklendikçe
çakıl taşlarıyla yosun tuttuğum zaman anladım ki sesi hiç çıkmayacaktı ruhumda
acılara cezalı çocuğun...
Sitemlerim fırtına olsa duyulmayacaktı...

Ta ki rüyalar şehrinde bakışlarının içimi titretip, sevginin gün batım-
ların akışını iliklerimde hissettiğim ana kadar...

Sevgin duymuştu bu çocuğun sessiz yağışlarını...
Fırtınasına fırtına; hüznüyle ağlayıp, sevinciyle çoşup ona öyle bir ödül verdin ki...
Hayatta güzel olan ne varsa, çocuk yüreğime serdin; sevginle beraber kendimi de sevdim.

Oysa bir yanım hep esik kaldı rüyalar şehrimin yakışıklısı...

Bilir misin bu sevda ne kadar derin, ne kadar kutsalsa, bir o kadar da
imkansız!..

Farkındasın, farkındayım: aşkımızın son durağı yok!..
İkimiz de vuslata hep hasret kalsak da yangınlar içinde olsak da...
Ne güzel; sevgimizle hayat doluyuz, acılara meydan okuyoruz...

İmkansız aşkımızın güzelliğinde, ruhumuzdaki acılara cezalı çocukları
azat ettik...