Bir hayli heyecanlı bir bekleyiş nihayet sona erdi...Güneş bebeğimizin gelişini paylaşmak istiyorum..
Son zamanların en heyecanlı ve en telaşlı dönemini yaşıyorum. Doğum günü geldiğinde arabamız serviste olduğu için kızım geçerken bizi de aldı. Bu arada misafirimiz olan ağabeyimi yolcu ettik. Hastaneye doğru yola koyulduk. Evimizden nerdeyse görünen hastane arabayla git Allah git
bitmedi sanki şehirlerarası yol. Biraz geciktiğimiz için bu sefer de sezaryana girmeden yetişemiyeceğiz diye kendimi koyuverdim. Bir haftanın heyecanı birden boşaldı sanki. Hastaneye gelince kızım arabayı otoparka sokarken, torunumla birlikte arabadan fırlayabildiğim kadar fırladım. Hastaneye girdik. Asansöre koştuk. 7.kata çıkmazmış çıkan başka tarafta onu bulduk. Kata çıktık. O kat değilmiş. 6. katmış. Katı bulduk. Bu seferde otomatik kapı kapalı. Torunumla şimdi ne yapacağız diye bakışırken birisi dışarı çıktı. Biz de açılan kapıdan içeri girdik. Hemşire bankosunda da yaşadığımız karışıklıktan sonra gelinimin odasını bulduk. Allaha şükür yetiştik.

Doğuma girmeden gelinimi ve oğlumu gördüm. Saat 11.12 gibi gelinimi odadan aldılar. Oğlum da doğuma girdi. Güneş bebek 12.06’da dünyaya geldi.

Heyecanlı bekleyişimizden sonra önce baba kız odaya geldi.Onu gördüğüm andaki duygularımı kelimelere sığdırmak bir hayli zor. Her doğan bebek gibi o kadar minik ki mutluluktan akan gözyaşlarım ve onun ağlama sesleri birbirine karıştı. Hepimiz dedeler, hala, anneanne bütün aile onu getiren ve giydiren hemşireninin hareketlerine kitlendik. Güneş dünyaya gelmenin şaşkınlığı içinde ağlıyordu. Güneşimiz 48 cm, 2700 gram ve oldukça yaygaracı. O kadar ses nasıl çıkıyor diye insan şaşırıyor. Gelinimin odaya getirilmesi uzun bir bekleyişten sonra oldu.

Güneş’i kucağıma alınca dünyalar benim oldu. Allah’a bugünü gösterdiği için şükür ettim