Günde İki Kez Duş Alıyor

• 22 Aralık 2022 Perşembe 00:25:56

Kapı zili çaldı. "Bu kim acaba?", diyerek, kapıya yöneldim. Telaşlanmıştım. Bana habersiz kimse gelmeyeceğinden, biraz tedirgin oldum. Ses çıkarmasınlar diye terliklerimi çıkardım. Ayak uçlarıma basa basa dış kapıya yaklaştım. Mercekten baktım. "Bu Tanja!" deyip, hemen kapının anahtarını çevirdim.

Tanja, yan dairede oturan yetmiş beş yaşlarında ve yalnız yaşayan komşum. Bitkin görünüyordu. Rengi solgundu. Yüzü fazlasıyla kırışık gibi geldi bana. Gözlerinin altında torbalar oluşmuştu. Onu, daha önce hiç böyle sağlıksız görmemiştim. Benim en yakın komşum olmasına rağmen, ne yazık ki, sık sık karşılaştığımızdan söz edilemez.. Ev ziyaretlerinden hiç söz etmeyeceğim.

"Heidi, merhaba! Şey, sana bir şey sormak istiyorum" dedi. Onu can kulağıyla dinlemeye hazırdım, ama sanki biraz çekincesi vardı: " Tabii ki," dedim. Başını eğdi, elinde tuttuğu çantaya baktı: "Ben oğluma gideceğim. Noel tatilini onunla geçireceğim.. Aa, şey! Ben yokken bi paket filan bırakılmış olabilir kapıma. Bir yerlere gitmiyorsan... acaba içeri alabilir misin?, diye soracaktım." dedi. "Elbette Tanja, hiç sorun değil! Bir yere gitmeyeceğim" dedim. Mavi gözleri ışıldadı. İnce ve kırışık dudakları hafiften gerildi.
Ben, "buyrun , içeriye gel istersen!" deyince; birden ağlamaya başladı.Çok şaşırdım. Hiç ara vermeden konuşmasına devam etti:
"Ah, Heydi! Geceleri hiç uyuyamıyorum. Hiç iyi değilim. Aldığım uyku ilacının etkisi en fazla bir saat sürüyor. Sonra hep uyanık dolaşıyorum. Şarap içiyorum, yorgun düşeyim diye; yok, onun da faydası olmuyor. Bir cehennemde gibiyim. Ne yapacağımı bilmiyorum. Oğlumdan dönünce artık, bir çözümünü bulmam gerekecek." dedi.
Konuşurken titriyordu zavallı kadın. Daha benim bir şey dememe fırsat vermeden, "hep şu üstümdeki yüzünden!" dedi. Şaşkınlığım biraz daha arttı. Parmaklarını V işareti yapar gibi göstererek "iki kez, iki kez Heydi; günde iki kez duş alıyor, anlıyor musun? Sesleri duyunca uyku uyumam mümkün olmuyor. Hayatım çok berbat, çok. Ah, geceler!", derken öfkelenir gibi başını salladı. Ne diyeceğimi şaşırdım. Acınacak durumdaydı.
"Ya, çok üzüldüm, tanja! ...peki kulaklarını tıkamayı denedin mi?" dediğimde; "olmuyor. O zaman da başım ağrıyor", dedi.
Evet, gerçekten uyuyamamasına çok üzüldüm; ama üstündekinin iki kez duş almasına yorum yapmakta zorlandım. Daha doğrusu, ne diyeceğimi şaşırdım. İçimden; "kimseyi ilgilendirmez üstekinin kendi evindeki alışkanlıkları!" dediysem de; gecenin sessizliğinde, duvarlardan sızan seslerin ne kadar rahatsızlık verdiğini ben de, çok iyi biliyordum. Sanki duvarlara gizli mikrofon takılmış gibi gelir insana. İşkence gürür gibisinizdir...

Sonunda Tanja, "iyi Noeller", deyip gitti. Ama ben onu düşünür oldum. Onun anlattığı gece "rahatsızlığı"nı ben de yaşamıştım bundan birkaç yıl önce. Alt dairede oturan genç bir çift vardı. Çok dinç ve dingindiler. Çok da nazikti ikisi. Fakat sık sık partiler düzenliyorlardı. Bizi önceden uyarırlardı, ama yine de uyumaya çalışmak mümkün olmazdı. Allahtan, kısa bir süre sonra taşındılar. Şimdi oturanlarla hiç karşılaşmadığım gibi; bir yaşam belirtisi ne duydum ne de gördüm şu ana kadar.

Zavallı Tanja! Onun mutlaka bir şeyler yapması lazım; çünkü normal değil uzun süre böyle uykusuz kalmak. Pandemi döneminde, kedi sahibi olmuştu. Oğlunun kedisiydi. Birbirlerine uyum sağlamaları uzun sürmüştü. "Hep arkamdan geliyor. Miyavlıyor. Bıktırıyor beni! Çok huzursuzum o geldiğinden beri. Yemeğini de yemiyor... Geri vereceğim, çaresi yok!" demişti.
Şimdilerde alışmışlar birlikte yaşamaya. Artık Tanja, her işini ona göre planlıyor. Başka bir şehirde oturan oğluna giderken, kedisini de yanında götürüyor; bugün yaptığı gibi.
Umarım, umarım oğlunun yanındayken rahat uyur, huzur bulur, zavallı komşum.

H. Korkmaz 21/12-22 Sthlm