VİLLANIN VERANDASI

• 16 Aralık 2022 Cuma 11:17:25

VİLLA’NIN VERANDASI,


Şehrin çok uzaklarındaki Boğazköy’ün sağlı sollu tepeleri; devasa merdiven basamakları gibi hafriyata uğrayıp , sonrada her bir basa mağına tekli villalar yapıldığından ve her bir villa , birbirinin tepe sinden aşağılara doğru adeta kuş bakışı bakıyor gibi.. Yer yer on metreyi bulan boz renkli bölme ve tahkim duvarları ,di bindeki bazı evlerin neredeyse iki misli yüksekliğine erişiyor.
Gittikçe artan göçler sonucunda , zaten her zaman sorunlarla boğu şan büyük şehirler, şimdilerde iyice kabuğundan fırlayıp kilomet relerce uzaklıklara kol atıp mesken tutmuş. Şehir alabildiğine Batı ya doğru uzayıp giderken , uçsuz bucaksız kırlarda ve , zamanında ucuza kapatılan yerler,şimdiler de villalarla donatılıp, satışa sunuluyor..
Büyük şehirlerin günlük karmaşasından kurtulup, biraz olsun nefes almak isteyenler, bu kırların ve derelerin sükunetli ortamında yaşa mayı yeğliyorlar.
İstanbul’da bir haftadır devam eden Ağustos sıcakları, insanı gün düzleri eve mahkum edince ; Boğazköy’deki bu villalardan birinde güneş henüz tepelerin ötesine gitmeden, kendimi yarı gölgelikli ve “Otağ çadır” taklidi bir gölgeliğin altındaki veranda’ya atıp, bu vil lalar sitesinin akşam resmini zihnime yerleştirmeye çalışıyorum; şe hir merkezinin bir uç yerleşim yerindeki evime döndüğümde, belki biraz olsun yazacak bir yaşam malzemem olur diye düşünüyorum. Örneğin ; “Villa’nın Verandası”, “Yavru Kuşun İlk Uçuşu” ya da; “Villanın Esrarı” ve ya başka bir başlık altında belki bir şeyler kara layabilirim; bilemiyorum.. Bulunduğum ortam bana bunları düşündürürken; birden dalıp gidi yorum eski günlere; sanki yelin esip,selin alıp götürdüğü yetmiş yıl lık bir ömrün , bazen hüzünlü , bazen buruk acı ve bazen de sevinç kırıntılarının çağrıştırdığı yaşamın o erişilmez gidişini düşünüyor rum ..Elli yıl önceki İstanbul’u ve yetmiş yıl önceki doğup büyüdü ğüm ve yıllardır gidememiş olduğum memleketimi düşünüyorum.. Toprak damlı ve kerpiç duvarlı o baba evini ; tozlu topraklı yolları nı ,uzun ve soğuk kış günlerini ve çocukluğumu ve de gençliğimi düşünüyorum; Boğazköy’da ki çepeçevre çimenli villanın gölgelikli verandasında... Bahçelerinde koşup oynayan ve neşeli bir melodi gibi akşamın loş luğuna yansıyan çocuk sesleri,adeta bir demet çiçek olup ,kocamış insanlara çocukluk günlerini ve çocuksu duygularını anımsatıp yor gun gönüllere yaşam sevinci veriyor.. Çocukluğunda hiç kucağa al ınmamış, hiç sevilip öpülmemiş ve başı dahi okşanmamış bir sevgi sizlik ikliminin kocamış insanları; şimdilerde başta çocuklarını,son ra torunlarını ve tüm çocukları severek geçmişin sevgisizliğine,sev giyle “nanik” yapıyorlar…Kuşkusuz her insanın yaşamı, başlı başı na ve gizemlerle dolu bir dünyadır. Acı ve tatlı olaylara karşı insan ların refleksleri ve tepkileri benzerlik gösterse de; yaşamın detay larında oldukça farklılıklar olduğu da bir gerçektir. Zaten yaşamlar arasındaki farklı belirginlik de , bu detaylarda yer alır. Örneğin,olanakları eşit bile olsa; her insanın yaşam biçimi ay nı değildir. Zaten yaratılış özelliği, kültürel dünya görüşü ve ekono
mik olanaklarıyla bu açıkça görülür. Denizi ve yüzmeyi çok seven biri, olabilir ki,yanı başındaki havuzda yüzmeyi sevmeyebilir.Yada şehrin bütün yorucu ortamına karşın,bir villada yaşamayı da düşün meyebilir… Her insanın gönlünde bir aslan yaşasa da; her aslanın her şeye muk tedir olamayacağı gerçeği de, bir başka yaşam gerçeğidir, bir başka yaşam detayıdır…Özlemler, istekler, yer yer tutkulara dönüşse bile yine de bitmez tükenmezdir insan için. Tüketim toplumunun dur madan pompaladığı “tüketme” dürtüsü de ,üstüne üstlük!
her neyse! Yaşamlar her zaman kendi koşullarını yaratarak ve uy gulayarak devam edip gider. Aslında düşününce; insanın bazen ken dini ve kendi yaşam macerasını bile anlamakta zorlanabiliyor…

Güneş bu akşamda yavaş yavaş Boğazköy’ün çıplak tepelerinin öte sinde başka dünyalara doğru yol alıp giderken; mor ve kızıl ışınları son kez villaların camlarında yansılandı ve hafiften akşam esintisi de başladı kuzeyden , Karadeniz’den… Bir sıcak günün sonunda yüreklere adeta su serpildi ve akşamın bu keyifli ortamını bir sürü serçe kuşu ,bahçenin demir parmaklıkları na kümelenerek, adeta bizimle paylaşmaya başladılar. Daha doğru su başlangıçta bize bu duyguları verdiler. Oldukça da kalabalıktılar
ve korkmuşçasına hep bir ağızdan cıvıldaşıyorlardı.Birden veranda nın zeminin de “pat”diye bir ses duyuldu; baktığımızda iskemlenin yanı başına meğerse bir yavru kuş düşüvermişti. Bu minik kuşa ne oldu diye merakla başında kümelenip baktığımızda ; onun bu ilk uçuşu olduğunu ve yorulup yere düştüğünü anlamış olduk… Meğer o toplu halde gelip buraya konan serçeler ise, onun bu ilk uçuşunu birlikte izliyorlarmış; yorulup yere düşünce de ,üzüntüleri ni ve endişelerini hep birlikte böylece anlatmış oluyorlardı. Minicik ve sevimli bu yavru serçe kuşu,bir süre sonra kendini to parlayıp uçmaya devam etti ; tabii ki tüm aile ve akrabalarının coş kulu cıvıltıları eşliğinde…
Bulunduğum villaya arka taraftaki tepe de bulunan villa sakinleri gibi,ben de ön taraf taki villaya birazcıkta olsa üstten bakıyorum. Bir olgun adam; eski asker pilot, hatta Kıbrış savaşına katılmış bir gazi! Yaşına karşın iyi görünüyor; yani bana öyle geliyor. Onunla bir iki kez kapı da karşılaşıp selamlaştık, ama yakından gö rüşüp konuşamadık. Genç ve oldukça da bakımlı bir de eşi var,sanı rım önceleri hostesmiş ve bir de dünya tatlısı kızları var; on yaşla rında filan. Bu güngörmüş olgun insanın,bulunduğum villaya kom şu olması villa’nın sahibi küçük oğlum ve dolayısıyla biz yakınları için de kuşkusuz şans sayılır. Son 50 yıl da Anadolu’nun değişik yörelerinden gelen insanların, değişik kültür değerlerinin, gelenek ve göreneklerinin harmanlandığı ve 15 milyona yaklaşan nüfus ile İstanbul ’da ,rastgele bir yerden ev alıp yerleştiğinizde, insanın kim lerle karşılaşıp,kimlerle komşu olacağı elbette ki başlı başına bir ko nudur ; çünkü böylesi bir seçme şansınız yoktur. Onun için de bu komşu iyi bir rastlantıdır..
Diğer bir komşu ise, sol villadaki genç karı koca ve küçük kız ço cukları olan bir başka aile. Nedense bu komşuyla;diğer bir komşu nun bir türlü yıldızları barışmamış;öyle ki, otomobillerinin park yeri konusunda aralarında anlaşmazlık çıkınca ,bu genç adam ağır hakaretlerde bulunmuş.Tabii ki, o da yasal yolu seçip,savcılığa suç duyurusunda bulunmuş. Düşünüyorum ki ; her iki tarafta basiretli davranmayarak hata yap mışlardır. Ne var ki bu genç adam, hakaret ederek daha da bir hata yapmış; hatta bu tavrıyla suç işlemiştir. Eğer onunla bir konuşabil dim, yaptıklarından dolayı özür dileyip , bu konunun kapatılmasını tavsiye ederdim.Ve ona Yeni Türk Ceza Kanunu (TCK) nun 125 ci maddesini okumasını salık verirdim,bir de 4.cü maddesini. O mad de ki; “Ceza kanunlarını bilmemek mazeret sayılmaz.”demektedir. Tabii ki Anayasa’da ve ceza yasasındaki suç ve cezanın, yalnız ki şileri bağladığını belirten maddelerinin de , yani “ Cezaların şahsi liği” prensibinin de kulağına küpe olmasını söylemek isterdim.
İşte bu olay bana bu çağrışımları yaptırmış olduğu için:Bazen insa nın yaşam macerasın da kendini bile anlamasının ne denli zor oldu nu belirtmek istemiştim.
“Genç ve okumuş insanlar olarak ve bu günün ekonomik koşulla rı içinde bir çok insanın hayal bile edemediği bir ortamı yaşayıp git mekte olunduğu halde ; olup bitenler karşısında adeta bir bilinç zaa fı içinde hareket edilebiliyor.”diyeceğim geliyor: Böyle diyeceğim içimden geliyor gelmesine de; neylersiniz ki bazı gençlerin,yaşamış ve yaşlanmış insanların yaşam tecrübelerini dikkate alacakları da pek yok!
Keşke biraz düşünebilselerdi ve anlayabilselerdi. Ve görebilselerdi bir de eşyanın arka yüzünü; o zaman anlarlardı yaşamın barış felsefesini ve Yunus’un bilgeliğini:

Gelin birlik olalım,
Zoru kolay kılalım.
Sevelim sevilelim
Dünya kimseye kalmaz.

Qysa yaşam ne güzel,ne güzel barışık olmak,sevmek ve sevilmek.İşte karşı bahçede güller açacak ve bu bahçede de
açacak ve güllerin dallarında bülbüller ötecek, bahar zamanlarında ve hata yapanlar pişman olup üzülecekler…
Sıcak ve uzun bir günün ardından Boğazköy’de artık akşam olmak üzere . Yarın semtime ve evime dönmeliyim artık.Eğer bu düşün düklerimi unutmazsam, belki de evime dönünce , bütün bunları yeniden düşünür ve yeni bir yazı konusu yapabilirim;birden aklıma geldi, onu da not etmeliğim; ama neydi o? Hay Allah yine unuttum Her ne ise, evime dönünce umarım anımsarım. Evime varınca,önce sarı odama çekilip,kulaklığımı da takarak, yorgun bedenimi ve ru humu Rodrigo’nun gitar konçertosu’nun nağmelerine bırakacağim.

CEVDET TÜRKOĞLU