Futbol - Dünya Kupası

• 10 Aralık 2022 Cumartesi 00:20:47

Bu akşam derin bir üzüntü içindeyim:. Ne demek "niye?" Brezilya bu kez de kaybettiği için tabii. Bu seferde dünya şampiyonluğuna kadar gelemediler..Çok yazık, çok!
Sen seviniyor musun yoksa?

Taa o koskoca Brezilya’dan Katar’a gel; onca koş... Ve penaltılarda kaybet. Üstelik o minicik, o tecrübesiz Hırvatistan’a karşı. Yahu bu ülke haritada görünmüyor neredeyse bee... Zavallı Neymar, onca koştu ve üstelik de 106. dakikada gol attı. Ve onun 77. golüydü. (Pele kadar çok yani) Ne yazık ki yine de fayda etmedi. Hayır hayır, böyle olmamalıydı.

Ah Neymar ah! Tabii ki ağlarsın kuzum, tabi! Ben olsam ben de ağlardım - zaten az kalsın ağlıyordum da.. Bunca heyecan yaşa; bunca adrenalin depola ve yorul... ve sonra, küçümsediğin birinin ayak ucuyla kaybet... Olacak iş mi bu yani?

Sahi bu çocuklar bu pis ve "haksız" yenilgiyi nasıl sindirsinler? Katar’a gel; çeyrek finale kal; ama miljonları bir çırpıda ve bir penaltıyla kaybet...
Tabii bu arada, Hırvatistan bayram etsin. Haklı olarak (mı)! Tribünlerdeki ağlamalar, bağırmalar, çılgınlıklar.. Kim bilir kaç kişi kalp krizi geçirme aşamasına geldi... O bağırmalar, çağırmalar, seyircide ses mes de kalmadı. Hoş ben de yerimden az sıçramadım: "hadi be yavrucuğum" ya da " Amaaam! onu nasıl kaçırırsın? Pas ver, passss!" gibi serzenişlerimin sonu gelmediği gibi, çırpınışlarım boş çıktı; sesim de duyulmadı her zamanki gibi.

Top peşinden koşmak, o koca kaleye o minnacık topu, doğru bir anda, ayakla vurmak ya da ittirmek.. acaba güç meselesi mi? Evet, bence, direnç, nefes, doğru an ve motivasyon meselesi. Fakat ben her zaman en zayıf olandan yanayım; en zor ve imkansız koşullardan gelenden. Ki hem Brezilya’nın hem de Arjantin’in (onlar da bu akşam oynayacak) yoksul çocuklarıdır bunlar. Ülkelerin tarihi ve hali de meydanda zaten.. Ve bilindiği gibi, bunların futbol oynama geleneği, kültürü hep olmuştur. Spor tarihine adları geçmiştir defalarca...

Bir zamanlar benim oynadığım futbolla kıyaslanamaz elbette. Tarihe geçme misyonum hiç olmadı zaten. (Oturduğum mahallenin "Anneler" klubünde çocuklara destek amaçlı ve daha iyi motive olsunlar ve hem de sosyal bir aktivite olsun diyeydi tabiki.) Böyle uzaktan bakarken, ayağı topla buluşturmak çok kolay geliyor insana; ama değil. Nefes nefese kaldığım anları anımsıyorum. O düşmeleri, itişmeleri...Ve o itişip kakışmalara karşı çıksan da gerekli oluyor sahada. Mecburen canını dişine takıyorsun ve o top sende, takımında kalsın istiyorsun. Hele hele o top, o iki direğin arasından geçip filelere değince adeta hayati bir zafer kazanıyorsun. Gol attıkça özgüven kazanıyorsun. Hiç unutmuyorum: annenin biri gol atıp sevinince "orgazm sevinci yaşıyorum; ha ha ha!" diyordu. Ne çok gülüyor ve eğlenceli buluyorduk o aktiviteyi...

Ah Brezilya! Eminim, hep o Rodrygo yüzünden, diyenler olacaktır. Sadece o mu? Değil tabii Marquinhos’ da golü atamayınca Hırvatistan bu maçta galip çıktı. Ama diyorum ki; keşke Neymar listede beşinci sırada olmasaydı. Acaba kendisi mi istedi o en son ceza topunu?
Bir daha o topa ayak vuramadan galip olmak. Tüh be!. Ağla Neymar, ağla!

Şimdi de gözlerim Arjantin’de. Hiç değilse onlar alsınlar, istiyorum. Messi, ki çocuğummuş gibi seviyorum o çocuğu. Sakın kaybetmeyin, olur mu?
Şimdi Güney Amerika’dan bir tek siz varsınız, yani bir tek Arjantin. Maradona gibi olamayacağınız aşikar! Ama dayanışmayla, motivasyonla... neden olmasın?
.

Not: an itibariyle, Arjantin - Hollanda iki golle berabereler. Bu demektir ki maç yarım saat ile uzayacak. Heyecana devam!
Bu maç da mı penaltılara kaldı???


H. Korkmaz 9/12-22 Sthlm