Travma Ve Trump

• 1 Aralık 2022 Perşembe 01:16:11

Not: Düşünce Suçlusu’nun devamı


Uzanmıştı. Şaşkın şaşkın tavana bakıyordu. Suspustu yan tarafında oturan gençler ve suçluluk duygusuna kapılmışlardı; çünkü Adsız’ın paniklenmesine, onlar neden olmuşlardı. Ve daha sonra anlamışlardı ki; Adsız’ın geçmişte yaşadığı travmalar onun panik geçirmesine neden oluyordu. Özellikle endişelendiği ve strese girdiği ortamlarda, böyle panik atak geçiriyordu.
Adsız, başını çevirip yan tarafta üzgün oturan gençlere baktı. İçi sızladı ve suçluluk duygusuna kapıldı. Elini uzattı onlara doğru. Genç kız uzanan eli iki eliyle kavradı ve onun önüne çömeldi:

- Kendini nasıl hissediyorsun?

- Çok iyiyim. Endişelenecek bir şey yok. Her zamanki gibi, ah... Biraz dinlenince geçiyor, dedi. Gülümseyerek ve sakin bir sesle konuşuyordu. Ve devam etti:

- Sizi üzdüğümün farkındayım. Yanımdan hiç ayrılmazdınız. Teşekkür ederim. Aslında yine de konuşmalıyım sizinle. Ah, yeterince bilmiyorsunuz... Haklı olarak tabii...

Genç kız telaşlanmaya başladı. Adsız’ın konuşup kendisini yormasını istemiyordu. Başını çaresizce arkadaşına doğru çevirdi ve ona kaçamak bir göz attı. Genç oğlan kalktı yerinden ve sokuldu Adsız’ın yanına. Fakat o, hoyratça doğruldu uzandığı yerden ve oturma pozisyonuna geçti. Gençler, mütemadiyen bir kaç adım geri atarak ayakta onu izlemeye koyuldu. Tedirgin görünüyorlardı. Bir an önce bu sosyla kurumdan gitmek istiyordu kız, ama eli kolu bağlıydı. Genç oğlan telaşlı bir edayla, bir öneri ortaya atmaya çalıştı:

- Biz en iyisi şöyle yapalım: ben ...

Genç oğlan sözünü tamamlayamadı. Adsız sabırsızlıkla sözünü kesti gencin:

- Hayır! Şimdi, sözümü kesmeden, beni dinlemenizi istiyorum. (Boğazını temizledi. Daha rahat oturabilmek için bacaklarını altına çekti ve gençlerden yana döndü.) Ben gençken, sizin şimdi yaşadıklarınızı yaşadım. Zor bir dönemdi. Arjantin’de diktatörlük vardı ve cunta...
Birden yine sesi koyulaştı. Boğazını temizlemeye çalıştı. Yutkundu. Sehpanın üstündeki su bardağını kavradı ve suyu peş peşe çabucak yudumladı. Sıkı sıkı tutuyordu bardağı. Sanki onu yine yere düşürmekten korkuyordu. Derin bir nefes aldı ve:

- Belki siz de tarih... tarih dersinde okumuşsunuzdur o döneme dair. O zamanlar üniversite öğrencisiydim. Hukuk okuyordum. Protestolara katıldım. Ve bir gün... (yine tıkandı sesi.)

Genç kız ona doğru atıldı. "Sakin oluyoruzzzz!" dedi ve geçip koltukta Adsız’ın yanına oturdu. Bir kolunu onun omzuna attı. Huzurlu kılmak için hafif hafif okşadı. Aklına annesinin anlattıkları geldi. Adsızı sakinleştirmek ve biraz da zaman kazanmak için heyecanla ve cilveli cilveli konuşmaya koyuldu:

- A evet! Anımsadım: annem de o dönem gençmiş ve aktif olarak burada protestolara katılmış. Hatta Şili’ye gitmeye kalkışmış bikeresinde... Sol bir örgütün üyesiymiş. Biliyor musun? Annem hala çok aktif. (Güldü övünç duyarak.) Benin feminist olmamda ve her kese diklenmemde onun büyük bir payı var, dedi gülerek.

Genç kızın anlattıklarından mutluluk duyan Adsız; “ya, öyle mi?” dedikten sonra bir kahkaha attı. Duyduklarına çok sevinmiş görünüyordu. Ana-kız gibi yan yana sokulan bu iki kadın arasında, gözden kaçmayan bir empati ve güven bağı gelişiyordu. Vücut dilleri, aralarında adı konmamış bir gizin oluştuğunu anlatıyordu. Adsız’ın gözleri yaşarmıştı. Nihayet anlaşılıyor olmanın sevinç gözyaşlarıydı bunlar. İçinde uzun zamandır kaybolduğu bir labirentin, çıkış kapısını yeni keşfetmiş gibi hissediyordu kendisini.. Ne hikmetse; ne boğazında kuruluk, ne de dilinde düğümden iz kalmıştı. Soluk alıp vermesi de normalleşmişti.

Genç kız kollarını kocaman gerip kucakladı Adsız’ı. O da aynı coşkuyla ve gözlerinde biriken yaşlarla kucakladı genç kızı. “Biliyordum, anlamıştım!” diye mırıldanıyordu, burnunu çekerken. "Sizi sadece korumaya çalıştım. Düşünce suçlusu olmanın, haktan yana olmanın...", diyebildi.

O an, genç oğlan yerinden kalkmış; bir eli pantolonun cebinde, onları izliyordu. Şaşkındı; ama dudaklarında bir tebessüm vardı ve gözleri de ışıldıyordu. Adsız ona doğru kolunu uzattı:

-Gel! Lütfen gel ki sarılayım sana. Ah, beni affedin, n’olur. Ben sizi tanıdığımı, anladığımı sanıyordum. Yanılmışım. Çok yanılmışım. Ama... geç de olsa artık biliyorum sizi... diye söyleniyordu.

Genç oğlan yakınlaştı ve boynuna sarıldı Adsız’ın. “Ben özür dilerim. Seni strese soktuk!” dedi. Genç kız kalktı koltuktan. Geçip arkadaşına arkadan sarıldı. O vakit oğlan da doğruldu ve sarıldı arkadaşına. “Özür dilerim!” dedi ikisi bir ağızdan. Kız, arkadaşını yanağından öptü ve başını omzuna koydu arkadaşının.

Bu manzarayı daha iyi görmek için yerinden kalktı Adsız. Sağlıkli ve dimdik duruyordu. Ellerini yandan beline atarak gençlerin karşısına geçti:

- Ben artık çok iyiyim, sevgili gençler! Haftaya bana yemeğe gelmenizi istiyorum. Umarım başka bir programınız yok. Hem sizi oğlumla tanıştıracağım. Oğlum çok tatlı ve akıllı. Onu çok seveceksiniz, dedi.

Kızla oğlan gülümseyerek balıştılar. Bir saat önceki endişe ve atmosferden eser kalmamıştı! Bu teklif, onlara beklenmedik bir sürpriz gibi gelmişti. Ve ikisi bir ağızdan “oluuur!” dediler. “Adı ne köpeğin?” diye sordu genç kız. “Trump” dedi Adsız.

Yüksek bir kahkaha attılar gençler. Bu koroya, Adsız da katıldı.


H. Korkmaz, 21/22 Sthlm