“Reddetmiş bir adam barışa doğru yürüyordu”

Alıştık galiba ölümlere. Mutlu mesut gün özleminde ölüm bize dokunmayınca gerçeklik bir sosyal sayfa abartısı gibi… Saymaca ne kolay? Oysa hiç bir ölüm benzeşmez diğerine. Üzgünüm demek yetmiyor. Dinmiyor ağrısı ölümün!

(Bilip de sustum ya, o zaman öldüm işte.
Yoksa kimse farkında değil mi hepimizin çoktan öldüğünden?)

Beklemekten yorulur bazen insan
Bir yalnızlık düşer raylara
Üstüne serili gazetede dün, "raylara teslim bedenler" başlığıyla verilen haberin altında imzası vardır...

(İnsan kaç kez yeniden doğar, üstelik bir kül bile olmayı beceremezken?)

Sonra saygı duyarak susmalara (ölümlere) sustum (öldüm) ne söylesem eksik kalacaktı öznesinde hikâyenin; şiiri kolaylaştırayım dedim oysa yazılmıştı bin yıldan bu yana ölüm, şiddet, açlık çokça!

Tanrım bana sabır ver!
“Gözlerimi kaparım vazifemi yaparım” emir eri olandan... Bacak kadar çocukların satılmasından, tecavüzünden... Kalkmayan meclis ellerinden... Eli, beli dolu makam adamsızlığından... İçten pazarlıkçılardan... Satmışım dünyayı boş vermişliğinden... Ukalalıktan, densizlerden, hadsizlerden...