İnsan yalnız kalınca bazen kendi kendine konuşuyor. Tabi sessizce. Özellikle geceleri bir düşünüyor hayat böyle zor şöyle zor anlatmak istiyor. Anlatacak kimse olmayınca da yazıyor, yazıyor, yazıyor... Sonra bir düşünüyor ama bayağı yazmış, yormuş ellerini, aklını, zamanını.
Neticede bir eser çıkmış ortaya. Sonra bir anlık kafa karışıklığı bütün emeğini bir anda atıyor çöpe. Sonra onca uğraş dipsiz bir boşluğun içine gömülüp kalıyor. Çoğu zamanda pişmanlık aklından geçen"keşke" kelimesiyle çalıyor kapısını. Açmak istemiyor insan o kapıyı.
Bu "keşke" ler bazen o kadar inatçı oluyor ki, ayrılmıyor kapından seni sürekli rahatsız ediyor.Hani sonu da belli değil ki bekle sonunu.
Sonu belli olmayınca daha bir sıkıntı veriyor.
Hele ki tek derdin o değilse. Hani bazen iyi hissetmezsin kendini sabahına uyandığın günün içinde yapacağın işleri düşünmek sıkar canını, vazgeçmek istersin işlerinden de hayatından da malından da . Öyle bir şey. Kimisi o kadar sıkıntı verir ki canından eder insanı. Keşkelerin kaybedeceği bir şey yok .
Olan size ve varsa sevenlerinize olur.

Şimdi ben bunca yazıyı yazdım , arada sildiğim cümlelerde oldu , bir keşkenin esiri olmamak için silmeyeceğim . (Silmemek için kendimi zor tutuyorum .) Bu yazdıklarım mantıklı veya mantıksız ,boşverdim . Bundan önce boşluklara gömdüğüm yazıları yazarken ki ruh halime karşı bir isyandır belkide bu.

Siz de yazın ama asla silmeyin okusunlar isteyen beğensin isteyen beğenmesin .