Bak söylüyorum uyluğuma biriken bu sol ağrısı en çok meyan bölümünde zorluyor beni fa ’ya geçişler ve mi yanlarım sızlıyor… Ağır aksak bu yol düzleminde neden çekmem gerektiğini bilmiyorum bu sızıyı…
Sevda dallarında bir ibibik kuşuyum acıların ikindi sarmalı paslı yüreklerin cazıyım sevmek kaç karış damar bağlamış yüreğime ve öfke kınlarını gömmüşüm kalbime bir mızrak gibi batıyor cehaletin hissiz duvarlara çarptı ses tonum perdesiz bir yalnızlığın anasıyım yerinde/bazen de babası hırçın bir rüzgârın koynunda…/
Özümü kanatan dikenler gibi bu şarkılar “bir ihtimal daha var…” ama ölmek olmamalı bunun sonu avurduma gizlenen iç çekişlerim “gamzedeyim…”değil içine girememiş bir düzlemde kaybolmak değil benimkisi… Derdim tüm yürekleri kucaklamak ala mora kesmiş yaşanmamışlıkların mabedi bu önünde durduğum ve yüreğime çarpan kapılar…
“Şarkılar kimi söyler…” kanatılmış bir gönlün içinde kanadım yüzüm size dönük ve gülümsüyor fakat şakaklarımın altında nice acı tohumları ekili nice baharlar göçük sevda içki mezelerinde aranmaz umut bir kadeh dolumu yalnızlık değil arabeske bağlanmış ömürlerin saygı geçişi bu diyet nöbeti…
Bende ödedim kalan yanlarımı gidene bağlayarak biliyorum bu hayat düzleminde en çok küçükler üşür en çok analar çeker el kapılarını gözleri sulu sepken yollardadır yol artık yokuşa çıkar yol artık yorar adamı yılların üstüne çöktüğü bacakları elleri parmakları…
“Dönülmez akşamın ufku…” karanlık bir kadeh alımı hayatlar son kadehin dibinde yok buluyor ne hazin yaralı cerenlerin ağzında şarkı hiç söylenmemiş ninnilere inat elbet vardır bir bildiği iplerle örülü beşiklerin dibinde…
Son bakışların deminde de olsa geri dönüşlerin bir hükmü olmalı sandığa sığmayan acıların hatırına duvardaki resimlerin canına yaşamanın bir anısı olmalı sözlere…

Şimdi!
Şarkılara nikâhlı bir ömrün son katresi ya söylenecek çok sözümüz var ya da hislenecek içimiz

Bu şarkı burada bitmez/
Bak söylüyoruz hepimiz…