Aklımı seveyim. Bu Ağustos sıcağında, klima yoksunu İçerenköy’deki bir apartmanda serinleme sorununu halletmiş bulunuyorum.

Klişe söz çok doğru: İnsan rahata kolay alışıyor. Alışınca da sağda solda denk geldiği durumlara burun kıvırıyor: Brüksel’de ‘Bu tramvayın kliması yok mu?’ diye şikayet ediyor, ‘Amsterdam’da sokaklar değil ama binalar çok sıcak’ diye dert yanıyor. Gel gör ki İçerenköy Mezarlık Sokak’taki evden ise hiç bir beklentim yoktu. Dayımdan kalan bu evde yengemden kalan mobilyalar arasında bir klima cihazı söz konusu değildi. Bunu bilerek İstanbul’a gelmiş, yaz aylarında başımı sokacak bir yerin olması bana yetmişti. Süleymaniye Kütüphanesinde çalışmalarımı tamamlayıp geldiğim yere dönecektim.

Ama ilk akşamdan beri sıcak beni fena çarpmıştı. Gün boyu güneş altında kavrulan beton, gece o sıcağı geri yayıyordu. Başlarda uykusuzluğumu saat farkına veriyordum ama bir hafta sonra hala uyuyamadığımı görünce işin temelinde boylamların yatmadığını farkettim. Sorun çok basitti aslında: Serinlemeye ihtiyacım vardı.

Ben döndükten sonra boş kalacak eve klima taktırmak akıl karı değildi. Sabah akşam serinletici bir şeyler içmek de sorunu çözmüyordu. Pervanenin üflediği havahem bende baş ağrısı yapıyor, hem de gerçek bir serinleme yaratmıyordu. Sonra bir anda aklıma bu dahiyane fikir geldi. Hiç üşenmedim, aradım taradım, sonunda istediğim boyutlarda bir şişme havuz aldım.

Havuzu salonun ortasına, dayımın eve aldığı nadir eşyalar arasında bulunan büyük ekran televizyonun karşısına yerleştirdim. Suyla dolması bir zaman aldı. Üç metreye bir seksen oranında bir havuzunuz var. Havuzun yüksekliği de 55 santimetre. Mutfaktan bağladığınız hortumla saniye şu kadar su havuza akıyor... Gözünü sevdiğim havuz problemleri! Hayatımın ikinci yarım yüzyılında işe yaramaya başladınız.

Havuzda en iyi bira gidiyor. Şarapmış, margaritaymış, hepsi palavra. Yalnız bira doğası gereği havuzdan tuvalete doğru bir yolluk sermenizi gerektiriyor. Malum, o tuvaletin belirli bir sıklıkla ziyaret edilmesi söz konusu. Siz de parkelerin üzerinde ıslak bir hat bırakmak istemiyorsunuz. Alıyorsunuz bomontinizi, geçiyorsunuz televizyonun karşısına, Philippe Chatrier’de üçüncü tur maçı. ‘Madem Novak bilmiyorsun bu boku, git mektebinde oku!’ Yoo, Novak bu işi gayet iyi biliyor: Sizin bir tenis maçına yakışmayan tezahüratlarınıza rağmen işi üç sette kapatıp, ağlamaklı rakibini Endenozya’daki evine gönderiyor. Olsun, bir sonraki turda Alcaraz ile oynayacak; genç İspanyol onun icabına bakar. Alcaraz’ın şeferine kadehimi kaldırıp, havuz suyunu biraz daha soğutmanın yollarını düşünüyorum.

Buldum. En basit çözüm yine gözümün içine bakıyordu. Gittim, marketten bir paket buz aldım (Dayımın Özal ile tanışmış olan buzdolabı bu konuda oldukça yetersizdi) Ne olur, ne olmaz deyip paketin önce sadece yarısını döktüm. Ölmüşlerimin canına değsin: Ne güzel oldu. Sanki Norveç’te fiyordda yüzüyorum. Frida’da da suda, bana gülümsüyor. Uzanıp onu kendime çekmek istiyorum ama tüm yaptığım bira şişesini havuzun içine dökmek oluyor. Evinin salonunda da olsan suya çok alkollü girmeyeceksin.

...

Bira kazasından beri yeni bir sorunla karşı karşıyayım: Havuzun suyunu değiştirmem gerek. Buzlar çoktan eridi ama bira ‘Bana mısın?!’ demeden havuzun içinde yüzüyor. Havuzun suyunu boşaltacağım ama bu su nereye gidecek?
Balkon kapısıyla havuz arasındaki mesafeye bakıyorum: beş metrenin altında değil. Oraya kadar havuzu itebilirsem sorunu hallederim. Kapı gerçi dar ama sorun değil, bir sifon harekatıyla havuzun suyu balkonun giderine aktarılır, bira da apartman bahçesine gübre olur. Gel gör ki havuzun ağırlığı 2.7 ton: Ohannes Hacınlıyan! Kapıcının yardımıyla bile olmaz bu iş. Zaten Evliya Efendiyi de eve sokup, ona biralı havuzumu göstermek niyetinde değilim. Başka bir yol bulmalı.

Havuz probleminin boşaltma bölümüne geldik. Evet, havuzun bir tahliye musluğu var ama onu salonun ortasında açamam. Geriye havuzu taşıma suyla boşaltmak kalıyor. Bir kova on litre su alsa bu havuzu boşaltmak için 270 kere dolu kovayla balkona gitmek gerekiyor (Balkon hala banyodan daha yakın) Umarım bir hesaplama hatası yapmışımdır, yoksa böyle hayat geçmez. Yoo, hiç hata yapmamışım: Hala 270 kere geliş gidişten bahsediyoruz. Belki son yüz litrede havuzu balkon kapısına kadar itebilirim ama 260 kere gitmişken, kova zaten elime yapışmıştır, bir on kere daha giderim. Nah giderim; başka bir yolu olmalı.

...

‘Naber lan Dalay Lama Cihan? Boş musun? Bana bir gelsene. Bırak ne yapacağımızı, işim düştü sana. Uzattırmadan gel. Tamam, tamam, konum atıyorum. Ayrıca ben de senin...’

...

‘Abi sen ne yaptın?’

Cevap vermedim.

‘Abi, bunun bira olduğuna emin misin? Çok sarhoştum diyorsun, bu da işemişsin gibi duruyor.’

‘Bi git Cihan, açtırma ağzımı. Yapıcı bir fikirle gel; bu havuzu nasıl boşaltacağız?’

‘Abi, şöyle yapalım: Şu doldurmakta kullandığın mutfaktan gelen hortum var ya? Onunla havuzu yerinden oynatmadan balkon giderine sifon yapabiliriz. Yalnız biraz uzun sürer.’

‘Hay aklınla bin yaşa! Boş ver uzun sürmesini. Yeter ki havuz boşalsın.’

‘Abi yalnız ben sifonu yapmam. Suya sen girdin, sen emmeyi yap.’

‘İyi, iyi, tamam. Ben yaparım. Akıl verdi ya, bedeni işlerden kendini sakınıyor feylesof hazretleri’

‘Kendini sakınma değil abi, ağız sağlığını sakınma... Sorun hallolduysa ben gidebilir miyim?’

‘Dur bekle, şunu başlatalım. Su boşalırken yemeğe çıkarız’

...

Alt komşu elime faturayı tutuşturdu: Tavanın badanasından, mobilya ve halıdaki hasarların tamamı... Tabi bu rakamda dayımın kabaran parkelerinin payı yok. Ben ikinci Adana dürüme geçmişken gidere tam oturmayan hortum suyu içeri vermiş. Dördüncü dürüm bitip de ‘Künefe de mi yesek?’ diye sorduğumuzda da suyu basmaya devam etmiş. Hay aklımı seveyim: Künefe sonrası birahaneye gitmeyecektik.