0
Yorum
2
Beğeni
0,0
Puan
280
Okunma
İçi oyuk bir kandile saklıyorum çocukluğumdan artakalan hatıralarımı.
Kandili yaktıkça anılar aydınlansın, aydınlandıkça, unutlumasın diye.
Cemreler halinde şimdiki "ben"e, tedricen ulaşsın diye.
Hatırlatsın kaygısız günlerimi yitmekte olan zihnime diye.
Bulutlara yükselen içimi tekrar hissedeyim diye.
Ama gönül bile isteye tutuyor kendini uçuruma itecek elleri.
Bir ışık demeti ölüme taktığı bir isimle onu çağırıyor.
Ve sadece bir baş dönmesi oluyor,
gecikmiş hevesleri yüzü düşmüş bir kılıf gibi üstüne geçiren hayat...
Eylül Ak
