İki silahlının refâkatinde yazıyorum ucu çatlak dizelerimi. Biri cam duvarlı kalbim, diğeri kapısına barikat kurulmuş zihnim. Gafil avlanmamak için hedef olan "ben" ise, bu ikiliden nasıl kaçacağını planlarken, kendisini yine ikisinin kesiştiği yerde buluyor.
Yokluyor, ıskalıyor, çıkış yolu bulamıyor.
Ama gerek yok kulaklara seni işitebilmek için.
Gözlere gerek yok, seni görebilmek için.
Her zerresi sözlerinin yüreğimin sıcaklığını arttırıyor. Kötü bir nam salmadığnı şimdi mi anlıyorsun? Soluyor kazağının yeşili, uzaklaşıyor martıların sesi, şehrin parlak ışıkları, uykuya dalıyor. Sonsuzluğa uzanıyor elleri sanki. Ama gel gör ki, sen aklımın köşesinde, ne soluyorsun ne de susuyorsun.
Bu bariz gerginliğin ortasında bile anlıyor zihin, kalbin her düşüşünün bir yükselişi olduğunu...

Eylül Ak